4/3/09

Εγώ

Γεννήθηκα ευαίσθητος και τώρα υποφέρω.
Η τύχη έτσι τα 'φερε, αλλά επιμένω σε αυτήν να μην πιστεύω.
Δεν ξέρω αν πιστεύω τελικά...

Με ό,τι καταπιάνομαι, θέλω να είμαι εντάξει.
Έτσι με πιάνει πάντα ένα άγχος. Μικρό ή μεγάλο.
Χωρίς να το θέλω. Μια μελαγχολία που μου είναι μεγάλο βάρος...

Είμαι ντροπαλός αλλά όχι εσωστρεφής.
Και εξαιτίας αυτού, μπορώ να γίνω επιπόλαιος.
Να πω κάτι και να κάνω κάτι το οποίο αλλιώς το είχα σκεφτεί. Αλλιώς το ήθελα...

Στεναχωριέμαι γι' αυτό. Φτάνω να εκνευρίζομαι.
Ψάχνω για ένα καλό φίλο, κάποιον να με βοηθήσει να ελαφρύνω τα βάρη που η ευαισθησία με φορτώνει.
Πρέπει πρώτα να προσπεράσω την ανωριμότητα και τον χλευασμό κάποιων για να το καταφέρω.

Ευχαριστώ όσα και όσους με ελαφρύνουν. Δυστυχώς, όσοι κάνουν το αντίθετο, ακόμα και εν αγνοία τους, μου εμπνέουν μίσος.
Δεν είναι καλό. Θα ήθελα να μην μισήσω ποτέ ξανά.
Προσπαθώ να ξεκαθαρίζω με τους άλλους τις σχέσεις μας.

Πολύ δύσκολο. Αυτή η κοινωνία το καθιστά αδύνατο.
Και εκεί νιώθω την απελπισία να παραμονεύει.
Νιώθω ακόμα ένα βάρος. Ευτυχώς βρίσκω τρόπους να εκτονώνω λίγο από αυτό.

Γιατί γεννήθηκα ευαίσθητος και δεν το καταλαβαίνουν.
Δεν το επέλεξα. Ίσως δεν μου αρέσει. Αλλά αν δεν ήμουν ευαίσθητος, θα ήμουν διαφορετικός.
Δεν ξέρουν την ευαισθησία μου. Αν το πω, θα με παρεξηγήσουν.

Ίσως σύντομα το πω σε κάποιον από τους λίγους καλούς φίλους. Και αυτούς τους δοκιμάζω ακόμα.
Δεν είναι τέλειοι. Δεν είναι αυτό που ψάχνω. Και δεν ψάχνω το τέλειο.
Αναζητώ ανθρώπους που να με καταλαβαίνουν και να με βοηθήσουν.

Για να μην καταλήξω σε αδιέξοδο. Προσπαθώ να βρω λίγη αυτοπεποίθηση.
Σκάβω στο μυαλό μου να ξεκαθαρίσω τι νιώθω και γιατί.
Σκάβω για την αυτοπεποίθηση.

Μερικές φορές, όταν βρω ένα ίχνος της, ξυπνάω.
Και λέω "δεν με νοιάζει". Τότε νιώθω ξανά ανεκτίμητος.
Δυστυχώς δεν κρατάει πολύ. Όλο και κάτι θα με πάει πίσω στην ίδια μελαγχολία, ή άλλες σκέψεις "βαριές"...

Καταλήγω όπως πάντα να δημιουργώ ένα χάος στο μυαλό μου, από σκέψεις και λέξεις.
Να αναρωτιέμαι για πολλά ταυτόχρονα.
"Γιατί να είναι τόσο δύσκολο"?

Τόση ενέργεια, τόσο δράμα, τόσο άγχος.
Για κάτι τόσο όμορφο. Και δεν ισχύει μόνο για μένα.
Για εμένα απλά ισχύει περισσότερο.

Εξαιτίας της ευαισθησίας μου.
Στους άλλους αυτό το προβάλλω σαν ατυχία.
Θέλω να μιλήσω με άτομα στα οποία θα το προβάλλω όπως είναι.

Θα αιτιολογήσω και δεν θα δικαιολογηθώ σε αυτά τα άτομα.
Να βρω κάποια συμβουλή.
Και αν δεν υπάρχει, κάποια παρηγοριά...


Εγώ και η ευαισθησία μου... Ντροπαλός και επαναστάτης...

Δεν υπάρχουν σχόλια: