26/4/10

Κονιορτοποίηση της περιφερειακής οδού Γέννηση-Θάνατος

Καλησπέρα σας και καλώς ήρθατε. Ακολουθεί μια ειδική κονιορτοποίηση, αυτή τη φορά με διαφορετικό διαλεκτικό δίδυμο. Μιχάλης και Γιάννης (special guest), απόψε, κονιορτοποιούν το θέμα του θανάτου και της ζωής μετά. Με τον Αντώνη μαλώσαμε και δε μιλάμε γιατί δεν του άρεσε το καινούριο μου τζιν, οπότε θα τον ξαναδείτε στην επόμενη κονιορτοποίηση.


Μ: Καλώς ήρθες νεαρέ.
Γ: Καλώς σας βρήκα.
Μ: Για μοιράσου μαζί μας τον προβληματισμό σου, λοιπόν. Μη ντρέπεσαι, go on...
Γ: Πρώτη φορά στην διαδικασία ελπίζω οι αναγνώστες να είναι επιεικείς. Λοιπόν βάσει πρόσφατων λυπηρών γεγονότων σκεφτόμουν την σύνδεση της ζωής με τον θάνατο.
Μ: Οι αναγνώστες είναι πάντα επιεικείς. Τόσο επιεικείς που δεν αφήνουν καν τα σχόλιά τους... Όσο για το θέμα μας, και εγώ έχω προβληματιστεί επί αυτού πολλές φορές. Είναι ένα θέμα που αφορά τα προσωπικά πιστεύω, την αντίληψη του καθενός για τα εγκόσμια και μη, την αντίληψη του για την ύπαρξη Θεού. Ας ξεκινήσουμε από την άποψή σου. Πιστεύεις ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή? 
Γ: Δεν ξέρω. Θεωρώ πως μάλλον τα πάντα τελειώνουν εκεί. Γιατί να υπάρχει κάτι άλλο; Μάλλον είναι κάτι που επινόησαν οι άνθρωποι για να απαλύνουν τον πόνο τις απώλειας. Όμως αν σκεφτεί κανείς τι θα ήταν η ζωή χωρίς τον θάνατο θα καταλάβαινε ότι δεν θα υπήρχε καν η έννοια της ζωής. Άρα μήπως δεν πρέπει να τον "φοβόμαστε"?
Μ: Δηλαδή θεωρείς πως το θέμα είναι να υπάρχει κάποιο νόημα στην ύπαρξη της ζωής μετά? Χωρίς τον θάνατο, η Γη θα γέμιζε μέχρι σκασμού και μετά κανείς δε ξέρει πώς θα συνέχιζε το πράγμα. Όποιος δε φοβάται το θάνατο, είναι πραγματικά γενναίος και έχει ξεκαθαρίσει τι σημαίνει γι' αυτόν η ζωή. Αυτό που φοβόμαστε στο θάνατο πιο συχνά είναι αν (θα) έχει νόημα. Δεν θέλουμε να πεθάνει κανείς χωρίς λόγο, έτσι απλά. Κι όμως, ποτέ δεν πεθαίνει κάποιος "έτσι απλά", πάντα υπάρχει λόγος και πάντα υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες. Η ζωή όσο κι αν δε το θέλουμε είναι ένα μεγάλο πείραμα τύχης, και οι επιλογές μας παίζουν μεγάλο ρόλο στο τι θα φέρουμε στα ζάρια...
Γ: Δεν είναι τόσο αν θα υπάρξει ζωή μετά αλλά αν δεν υπήρχε ο θάνατος δεν θα μπορούσε να μιλάει κανείς για ζωή αφού δεν θα τελείωνε ποτέ. Άρα είναι δύο τελείως αντίθετες έννοιες, όμως η μία έχει ανάγκη την άλλη. Σίγουρα δεν υπάρχει θάνατος χωρίς λόγο. Όσο για τους "αστάθμητους παράγοντες", θα υπάρχουν πάντα. Ακόμα και σε ένα πλήρως αποστειρωμένο δωμάτιο θα πεθαίναμε από καρκίνο, δηλαδή από τον ίδιο μας τον εαυτό. Άρα σίγουρα ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Το ζητάει ο ίδιος του ο οργανισμός... "Every breath brings me closer to my last": ακούγεται απαισιόδοξο, όμως είναι η πραγματικότητα.
Μ: Αν δεν υπήρχε θάνατος δεν θα ανακυκλωνόταν και η ζωή, οπότε δε νοείται καν τέτοια κατάσταση. Αυτός ο προορισμός είναι το απαραίτητο τέλος του ανθρώπου. Ίσως μερικές φορές έρχεται πιο νωρίς ή πιο αργά απ' όσο θέλουμε, αλλά όλοι κάποια στιγμή πρέπει να φύγουμε. Όντως ακούγονται απαισιόδοξα όλα αυτά, αλλά έτσι είναι ο κύκλος της ζωής. Αλλά άλλος ένας λόγος που φοβόμαστε τον θάνατο είναι επειδή είναι κάτι άγνωστο σε μας. Το πώς, το πότε και το γιατί μαζί με την απορία για το τι γίνεται αφού εγκαταλείψουμε τα εγκόσμια φέρνει ανασφάλεια και πολύ συχνά φόβο. 
Γ: Αφού λοιπόν ξέρουμε τον προορισμό μας, αυτό που πρέπει ουσιαστικά να κάνουμε είναι να απολαύσουμε την ζωή. Αυτό δεν σημαίνει να είμαστε τελείως χαλαροί αλλά να προσπαθούμε καθημερινά και να απολαμβάνουμε τα πάντα, γιατί το πώς και το πότε δεν τα γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να τα μάθουμε. Live for the moment...
Μ: Συμφωνώ απόλυτα. Τελικά πιστεύεις πως υπάρχει κάτι για τον άνθρωπο μετά το θάνατο? Αν ναι, τι?
Γ: Όπως είπα νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι μετά. Ίσως να ερχόμαστε πάλι στην ζωή μέσα σε ένα άλλο σώμα..
Μ: Εγώ πάλι πιστεύω πως ΙΣΩΣ υπάρχουμε ακόμα σαν ψυχές και είτε βλέπουμε τα πράγματα από κάπου "αλλού" (βλέπε χριστιανισμό) ή συνεχίζουμε να ζούμε ανάμεσα στους άλλους, σαν φαντάσματα (βλέπε την Ελληνική ταινία "5 Λεπτά Ακόμα"). Το ψάχνω το θέμα πάντως. Μόλις πεθάνω θα σας στείλω γράμμα να σας πω πώς είναι.
Γ: Καλό θα ήταν να μας έλεγες. Δεν θα είχαμε το άγχος εμείς. Και όπως έλεγε και ο Αρκάς στον "Καστράτο": Ο θάνατος είναι σαν τα δάχτυλα των ποδιών μας. Δεν είναι στο χέρι μας.
Μ: Στα "Πειραματόζωα" δεν ήταν αυτό? Anyway, καλύψαμε όλους τους προβληματισμούς σου? . 
Γ: Όχι είμαι σίγουρος ότι είναι στον Καστράτο! Και ναι φαντάζομαι ότι δεν θέλει περισσότερη ανάλυση το θέμα!.
Μ: Τότε το έχει γράψει και στα Πειραματόζωα μάλλον. Λοιπόν αυτά για απόψε. Σου παραχωρώ την τιμή, ως προσκεκλημένος να κλείσεις εσύ την παρούσα κονιορτοποίηση με το δικό σου μήνυμα της ημέρας!
Γ: Στα αγαπημένα πρόσωπα που έχουμε χάσει! Αλλά ας τελειώσουμε με μία πιο αισιόδοξη πρόποση:
Στην ζωή που είναι ωραία αλλά τα έχει με άλλον!
Μ: Πρώτη φορά κλείνει κονιορτοποίηση με πρόποση! Ευχαριστούμε τον Jean για αυτή την πρωτοπορία/πρωτοβουλία. Καλησπέρα σε όλους, εις το επανιδείν.

16/4/10

Φιλία κι έρωτας, μια αλήθεια κι ένας γρίφος

Και ξαφνικά, ο έρωτας,
την πόρτα σού χτυπάει
κεραυνοβόλος κι άδικος
γνώμη δε σου ζητάει
πέφτεις κάτω ζαλίζεσαι
ο ουρανός γυρίζει
στην ομορφιά εθίζεσαι
που ύπουλα ανθίζει

Ποτέ σου δε περίμενες
να τύχει και σε 'σένα
μα την καρδιά σου πρόσεχες
ώσπου τα ξεχασμένα
επέστρεψαν πιο έντονα
για να πονέσεις τόσο
πλέον βιώνεις έντρομα
του έρωτα τη νόσο

Πάλι καλά, δεν είσαι μόνος
κάνε πως λιγοθύμησες
και πως σε πιάνει πόνος
να πέσεις, πια, δε πρόλαβες
σε βλέπουν φίλοι σύντροφοι,
κακώς αν το φοβάσαι,
για 'σένα μένουν λογικοί
οικτρά κι αν απατάσαι

Γι' αυτό και αναθάρρησε
μη νιώθεις ηττημένος
στην άρνηση απάντησε
μη κάθεσαι σκυμμένος,
υπομονή κι επιμονή
θάρρος κι ευαισθησία
θέλει του έρωτα η εμμονή
στην τρέλα ανοσία

Σου θέτουν νόμους άτυπους
σε δύσκολο παιχνίδι
αποκλεισμό στους άξιους
επιφυλάσσει κάθε φίδι
κι αν χάσεις τελικά
νιώσε μάλλον καλύτερα
γιατί ποτέ δεν έχασες,
θα καταλάβεις ύστερα
Μια εμπειρία ήταν
να 'χεις στα χρονικά σου
και μάθημα σου δόθηκε
ν' αλλάξεις τη χαρά σου
με ευτυχία ώριμη
πραγματικά μεγάλη
κι όχι απλά ενθουσιασμό
γι' ανάξια, κούφια κάλλη

Επίσης πάντα να 'χεις κατά νου
τον φίλο να τιμήσεις
γιατί ο φίλος θα 'ναι 'κει
όποτε κι αν χτυπήσεις
μη τον πληγώσεις μοναχά
εγκληματίας θα' σαι
και τότε μες στη μοναξιά
με ξένους θα θυμάσαι
παλιούς καλούς χαρούμενους καιρούς
που έρωτας δε σ' άλλαζε
και το μυαλό σου καθαρό
κανένας δε το χάλαγε

Γι' αυτό ποτέ με έρωτα
τον φίλο μη προδώσεις
οι έρωτες ειν' εφήμεροι
πικρά θα μετανιώσεις
να είσαι ένας απ' αυτούς
που διατηρούν το ήθος
κι όχι από 'κείνους τους σαχλούς
με το κακό το δήθεν ύφος


Αφιερωμένο σε έναν καινούριο φίλο που έχει φάει κόλλημα
και σε έναν παλιό φίλο που έχασε το νόημα...