Για μένα, το σχολείο είναι απλά το μέρος όπου γνώρισα και γνωρίζω φίλους και "εχθρούς", πέρασα και περνάω καλές και κακές στιγμές και έκανα και κάνω μάθημα. Παίρνουμε τα δύο πρώτα, και έχουμε τα λεγόμενα ξέγνοιαστα σχολικά χρόνια. Το τρίτο αποτελεί τα βάσανα, την κακή και "απωστική" εικόνα του σχολείου.
Τελικά (και αυτό δεν ισχύει μόνο για το σχολείο), σχεδόν όλα τα πράγματα τα εκτιμάς αφού έχουν περάσει. Αλλά μόνο έτσι γίνεται. Και στον γιατρό δεν ήθελα να πάω να κάνω ένεση μικρός αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο με βοήθησε αυτό. Δεν με άφησε να αρρωστήσω. Το ίδιο συμβαίνει και με το σχολείο. Τους περισσότερους καταφέρνει να μην μας αφήσει να "αρρωστήσουμε" στο μέλλον. Αλλά το εκτιμούμε μόνο μετά πολλών ετών, όταν έρθει η ώρα.
Γιατί? Γιατί οι έφηβοι άλλα έχουν στο μυαλό τους. Δεν έχουν όρεξη να διαβάζουν, ούτε να παρακολουθούν μάθημα 6-7 ώρες τη μέρα. Θέλουν να κάθονται, να κάνουν αυτά που θέλουν. Δεν συνειδητοποιούν ότι το σχολείο τους δίνει γνώσεις προς αξιοποίηση. Πολλοί (δεν λέω οι περισσότεροι γιατί πλέον είναι πολλές οι κατηγορίες/περιπτώσεις εφήβων), πάνε στο Λύκειο, για παράδειγμα, μόνο για το απολυτήριο. Δεν προσέχουν κανένα μάθημα, πάνε σε φροντιστήρια ξοδεύοντας χρήμα και χρόνο, και καταλήγουν και πάλι να έχουν προβλήματα. Στην πλειοψηφία τους, έχουν μια λύση. Αυτήν. Την άνετη. Πάω στο σχολείο απλά για να περάσω, κάνω φροντιστήριο για να μάθω όσα θα χρειαστώ στις εξετάσεις, παίρνω απολυτήριο και μετά κάνω ό,τι θέλω.
Θα μου πείτε, φταίνε οι γονείς τους, φταίει το σύστημα, φταίει το κράτος... Και άντε να γλιτώσεις αυτά τα παιδιά. Άντε να γλιτώσεις την χώρα. Από πού πηγάζουν τα προβλήματα είναι άλλο θέμα...
Άρα τα σχολικά χρόνια τα αγαπάμε σχεδόν όλοι μόνο για τους φίλους που κάναμε και τις όμορφες εμπειρίες και αναμνήσεις που αποκτήσαμε. Δεν συνέβησαν όλα στο σχολείο. Αλλά τα καταλογίζουμε σε αυτό όταν αναπολούμε. Συνήθως. Αλλά και για την ξεγνοιασιά που δεν μπορούσαμε τότε να εκτιμήσουμε αλλά τώρα που έχουμε πολύ περισσότερες έννοιες και προβλήματα. Τότε εξαρτιόμαστε από τους γονείς, την οικογένειά μας. Τώρα εξαρτιόμαστε από εμάς. Συνήθως. Μετά από τόσα χρόνια μπορούμε μόνο να δούμε την καλή πλευρά των σχολικών ετών.
Αλλά την κακή πλευρά βλέπουν μόνο όσοι βρίσκονται στο σχολείο. Και μάλλον δικαιολογημένα. Διάβασμα, φροντιστήρια, μπάλλετα και ποδόσφαιρα, βιολιά και γυμναστήρια, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και δε συμμαζεύεται... Κι αυτά επειδή μας έχουν βάλει στο κεφάλι από νήπια πως όλα αυτά είναι αναγκαία για το μέλλον μας. Το επαγγελματικό μας μέλλον. Άρα δεν τα κάνουμε με την θέλησή μας και, υποσυνείδητα, όλα αυτά μας κουράζουν ώσπου καταλήγουμε κατά το τέλος του Δημοτικού να μισούμε και να απεχθανόμαστε τη λέξη και μόνο. Τη λέξη σχολείο, τη λέξη διάβασμα, τη λέξη μάθημα. Λάθος από πλευράς κράτους, οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος, και γενικής νοοτροπίας σε αυτή τη χώρα... Και ο νέος, η νέα, καταλήγει να χάνει το νόημα του σχολείου και την καλή διάθεση για μάθημα πριν τα κάπως πιο σημαντικά χρόνια της φοίτησής του. Ειδικά στο Λύκειο, που αν και δεν είναι υποχρεωτικό, έχει πάμπολλους μαθητές που απλά πάνε να πάρουν το χαρτί που λέει "Απολυτήριο Λυκείου". Για να έχουν ένα παραπάνω "προσόν" υποτίθεται... Αλλά δεν αξιοποιούν όσα κάνουν στο Λύκειο.
Το μπέρδεψα το θέμα, για να συνοψίσουμε. Εξαρτάται από τη νοοτροπία του καθενός στην ηλικία που βρίσκεται στο σχολείο και ύστερα στην ηλικία που δουλεύει ήδη κάποια χρόνια η γνώμη του για τα σχολικά χρόνια. Το απεχθάνονται όταν βρίσκονται σε αυτό, αλλά για το μάθημά του. Δεν πιστεύω να υπάρχουν άτομα που να μην επιθυμούσαν πενταήμερη, τριήμερη ή διήμερη και μονοήμερη. Που να μην επιθυμούσαν φίλους και πάρτυ κάθε τόσο.
Επομένως, και οι δύο απόψεις που ανέφερα στην αρχή είναι μάλλον υπερβολικές. Αν τις βάλουμε μαζί, θα δούμε ότι τα σχολικά χρόνια ούτε τέλεια ήταν, ούτε χείριστα. Και τότε έχουμε ανάλογες για την ηλικία μας έννοιες και σκοτούρες και κούραση, όπως έχουμε και στην ηλικία των 30-40 που δουλεύουμε (αν δουλεύουμε). Απλά μας φαίνονται μηδαμινές οι υποχρεώσεις που είχαμε τότε. Με καλή θέληση και διάθεση, κάθε περίοδος της ζωής μας μπορεί να γίνει ευχάριστη...
Don't worry, be happy. :-)