Λόγοι παράλογοι και δόξες παράδοξες

Αφιερωμένο στους ανθρώπους που τους αρέσει να περιπλέκουν τις σχέσεις τους και τη ζωή τους μιλώντας με λόγους παράλογους και επιθυμώντας να αποκτήσουν δόξες παράδοξες. 

Αφιερωμένο στους ανθρώπους με ευμετάβλητα πιστεύω και στους ανθρώπους που φοβούνται να αγαπήσουν έστω λίγο, μήπως πληγωθούν, μήπως δεν είναι όλα όσο ιδανικά όσο τα φαντάζονται. 
Ή να το πω αλλιώς: που φοβούνται να ζήσουν μια αληθινή ζωή.  

_______________________________________________________________________________ 

Ξύπνησα πάλι από την καθημερινότητα

κι έκανα σκέψεις βασισμένες στην απλότητα

σκέφτηκα κι απόρησα πώς ζούνε πλέον άνθρωποι

και πάλι αντιφάσκουν συλλογισμοί αδιάκοποι

Γύρισα, κοίταξα ανθρώπους στο περιβάλλον μου

έκρινα, σύγκρινα, και όχι πάντα μόνος μου

έβγαλα συμπεράσματα και πείτε με ανόητο

μα πλέον το αδιανόητο θεωρείται αυτονόητο

Αφού καθένας έχει μοναδική αντίληψη

ποτέ δε ρίχνει μια ματιά στη δική σου την περίληψη

πώς νοείς εσύ τη μορφή όλου του κόσμου, της ζωής

να δει τι νιώθεις, τι βλέπεις, τι επιθυμείς

Λίγες υπάρχουν σ' αυτό το θέμα εξαιρέσεις

άτομα που σε κατανοούν, δίπλα σου πιάνουν θέσεις

στα δύσκολα, στα εύκολα, σε κάθε συγκυρία

στο θέατρο του παραλόγου, στης ψυχής όποια τρικυμία

Είναι πλέον στερεότυπο να κρύβεις συναισθήματα

είναι πια σύνηθες να μιλάς μόνο με συνθήματα

φοβάσαι τις σχέσεις, φοβάσαι τις σκέψεις

σε νοιάζουν ταμπέλες, κι ανούσιες λέξεις

Δεν ξέρεις τι νιώθεις, αδυνατείς να επιλέξεις

ανασφαλής και ασταθής, με τη θλίψη πας να μπλέξεις

δείχνεσαι στους άλλους άνθρωπος τολμηρός

νομίζεις πως έτσι γίνεται κάποιος πιο δυνατός

Είναι της μόδας πλέον και η μεμψιμοιρία

που προβάλλεις συχνά, κι αφήνεις πάντα μ' απορία

όσους σε βλέπουν κι ενδιαφέρονται πάρα πολύ για σένα

εκείνοι που σ' αγάπη κι έρωτα σπάνια βάζουν φρένα

Θες να περηφανεύεσαι που έχεις ζήσει πολλά

σ' αρέσει να κρατάς τέτοια μυστήρια πολλαπλά

εθίζεσαι στο να καλύπτεις μόνιμα την ψυχή σου

συγκρατείς και μετριάζεις την κάθε κίνησή σου

Ωστόσο όταν τελικά απόφαση θα πάρεις

μόνο δικά σου συναισθήματα προσέχεις μη ρισκάρεις

εκείνον που 'χεις απέναντι δεν τον ενημερώνεις

ότι αλλάζεις διαδρομή κι απλά τον μαχαιρώνεις

Και ξαφνικά εγωισμός κι αδιαφορία σε κυριεύουν

φιλότιμο κι αλτρουισμός θέση εδώ δεν έχουν

αφήνεις έναν άνθρωπο χαμένο μες στη χώρα σου

να ψάχνει μάταια να βρει την κλειδωμένη πόρτα σου

Και, ω τι λογικό(!), αν τελικά ξεφύγει

αν από 'κει μέσα βγει και ξεκινάει να φύγει

νιώθεις πως κάτι έχασες, δεν είσαι πια υπεράνω

τώρα σε φτύνει και "κολλάς", μα τούτο δε το πιάνω

Λένε πως καθετί το εκτιμάς αφού πρώτα το χάσεις

μα θεωρώ παράλογες κι ανόητες τις πράξεις

που πλέον είναι πρότυπο ευρέως καθιερωμένο

άλλο να θες, άλλο να λες, τι σκεπτικό μεταλλαγμένο

Επίσης δίνεις στην αγάπη δικούς σου ορισμούς

πάλι ξεχνάς ότι αλλιώς περιεργάζεται κάθε νους

κάθε ιδέα, κάθε ερέθισμα, κάθε εικόνα

δεν ξέρεις τι νιώθω αν δε στο έχω πει ακόμα

Όλοι αβίαστα συχνά φιλοσοφούμε

σπάνια το παράλογο στις σκέψεις μας θα δούμε

ευθύνη πρώτα στους άλλους ξέρεις να καταλογίζεις

το κέρδος το προσωπικό αρχικά υπολογίζεις

Συνοψίζω, ηρεμώ και συμπεραίνω

στην επιφάνεια τελικά μόνο για λίγο βγαίνω

γυρίζω πάλι το βλέμμα, ευθεία, προς τον πάτο

απελπίζομαι σαν βλέπω πώς είναι εκεί κάτω

καθένας με τον φόβο του, τον πόνο του, τον τρόπο του

καθένας την βλακεία του, την αδυναμία, την οκνηρία του

καθένας δρα λιγότερο ή πιο πολύ παράλογα

καθένας σκέφτεται πολύ ή ελαφρώς παράδοξα

καθένας πλάθει προσωπική αντίληψη, μα τη νοεί καθολική

καθένας πράττει κατά βούληση, τις συνέπειες αγνοεί

και κάποτε, κι ενίοτε, συχνά-πυκνά, καμιά φορά

άτομα ευσυνείδητα παρατηρούν οδυνηρά

τον όχλο γύρω-γύρω, γύρω τους να κάνει ό,τι θέλει

δίχως λογική κοινή, μια κοινωνία ξέφραγο αμπέλι

η αγάπη καμουφλαρισμένη, η ανθρωπότητα παραμελημένη

τώρα το παράδοξο οδηγεί, κι όποιος αντέχει παραμένει

...