Επέμεινες πως ήσουν ο κατηγορούμενος. Δεν ήσουν. Μόλις έγινες.
Έχει την καλή πρόθεση. Εξ' αρχής την είχε. Και εξηγούσε και νοιαζόταν. Περίμενε μια κατανόηση από απέναντι που θα έδειχνε, ή καλύτερα, θα αποδείκνυε ότι τον εγωισμό τον βάζει κάτω.Το μόνο που του έχει αποδείξει είναι η αγάπη. Τίποτα παραπάνω.
Δεν έκρυψα, εξήγησα. Δε μίλησα ούτε θα μιλήσω πίσω από την πλάτη σου ποτέ.
Ωστόσο, η εμπιστοσύνη ήταν επιλεκτική, όπως και η μνήμη. Το επιβεβαιώνει γιατί το βλέπει άλλη μια φορά. Μα ξέρει να αγαπάει και ακόμα στύβει το μυαλό του. Θέλει να επιμείνει γιατί πιστεύει σ' αυτές τις ψυχές.
Φταίω επειδή δε φταίω, δηλαδή.
Ευτυχώς που έχει και καταφύγιο και μπορεί να εκτονωθεί. Αλλιώς δε θέλει ούτε να φαντάζεται πώς θα κατέληγε. Ευτυχώς που ξέρει πώς να βρει κατανόηση. Όχι την απλή συμπόνοια. Όχι μόνο φιλική, υποκειμενική υποστήριξη. Να βρει το δίκαιο.
Τρέμω γιατί φοβάμαι και δε θέλω να πιστέψω πως συμβαίνει.
Σκέφτεται παράλογα πολύ συχνά. Όταν είναι μόνος. Η τρέλα του έρωτα είναι ο μόνος συνομιλητής του εκεί. Και δυστυχώς είναι ένας διάλογος που έχει μεγάλη επήρεια στις σκέψεις σου. Ολοκληρωτική, σχεδόν.
Εγώ την τρέλα έπαψα να την ακούω. Εσύ γιατί ακούς εκείνη κι όχι εμένα?
"Δεν ξέρω". Το επαναλαμβάνει πολλές φορές. Γιατί έπεσαν τα διλήμματα στα πόδια του, στα χέρια του και τον ακινητοποίησαν. Εκνευρίζεται που ίσως πρέπει να δεχτεί πως η αγάπη τελικά πονάει. Ή έστω, όπως ο ίδιος είχε πει, δε πονάει "όσο καλά κρατεί".
Να τα δώσω όλα τελικά?
Έχει άγχος για τη συνέχεια. Δε περίμενε τίποτα απ' όλα αυτά. Θα έπρεπε. Αν δεν ήταν καλοπροαίρετος, αν δεν ήταν αισιόδοξος. Αφελής δεν ήταν, σίγουρα. Πάντα κάνει παρέα με τη συνείδηση. Κι εκείνης την επήρεια την δέχεται πρόθυμα...
Κάπως χάνομαι. Μα χάνομαι για μένα, για μια ιδέα, ή για εσένα?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου