Κονιορτοποίηση

Όταν ο Αντώνης και ο Μιχάλης αναπτύσσουν διάλογο, πολλά μπορεί να συμβούν ή να... κονιορτοποιηθούν. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα.

Α: Καλησπέρα.
Μ: Καλησπέρα.
Α: Έχουμε κάτι χρόνια να τα πούμε, αλλά να που μας δίνεται η ευκαιρία! Τι μας έδωσε κίνητρο για αυτή τη συζήτηση?
Μ: Αν απαντήσω "τα πάντα όλα" μπορεί να φανώ υπερβολικός και ασαφής στην απάντησή μου. Κίνητρο για τις συζητήσεις μας θα είναι γεγονότα του πριν, του τώρα και ίσως και του μετά.
Α: Θα έπρεπε να μας απασχολούν "τα πάντα όλα"... Στις μέρες μας οι άνθρωποι ως επι το πλείστον νοιάζονται για τον εαυτό τους... μόνο. Πάρε παράδειγμα του έφηβους, σου μοιάζουν για παιδιά με ανεπτυγμένο αίσθημα ευθύνης, που σκέφτονται γενικά? Εμένα πάντως όχι...
Μ: Και να ήταν μόνο οι έφηβοι... Αλλά να μου πεις οι έφηβοι δεν είναι που θα έπρεπε να... "πρωτοπορούν"? Και το χειρότερο, πολλοί νομίζουν ότι έχουν το αίσθημα ευθύνης όπως νομίζουν ότι έχουν και πολλά άλλα...
Α: Ακριβώς. Η "μαγκιά" σήμερα είναι μια άλλη έννοια από αυτή που είχαμε συνηθίσει. Και όπως είπες δεν είναι μόνο οι έφηβοι, και οι ενήλικες έχουν κατρακυλήσει σε μια κατάσταση "ωχαδερφισμού". Τα αποτελέσματα? Τα βλέπουμε και τα νιώθουμε κάθε μέρα... Μια καλή εικόνα της "ελληνικής πραγματικότητας" (sic) δίνει το τραγούδι των FF.C. "Παραμύθι". Λέει πάρα πολλές αλήθειες.
Μ: Έχει ριζώσει η αντίληψη "Η Ελλάδα δεν αλλάζει" μέσα τους... Και φυσικά μην ξεχνάμε ότι δεν έχει μόνο η Ελλάδα τα χάλια της σε πολλά επίπεδα. Απλά η Ελλάδα μας απασχολεί άμεσα ενώ ο υπόλοιπος κόσμος έμμεσα. Τις λέει τις αλήθειες, αλλά ποιος τις ακούει? Ποιος τις ακούει όταν ψηφίζει ο καθένας για ένα όφελος που του προσφέρει ένα κόμμα? Και ο οποίος μετά, αν δεν γίνει κυβέρνηση το κόμμα που τον "βολεύει", θα φωνάζει και θα παραπονιέται για τα χάλια της Ελλάδας μέχρι να ικανοποιηθεί με τις επόμενες εκλογές... Και μπλέκονται πολλοί παράγοντες στην όλη ιστορία...
Α: Το λέω συχνά, ο Έλληνας δεν είναι Ευρωπαίος. Γενικά, στους τρόπους του, στον τρόπο σκέψης του. Δε φταίει πάντα αυτός όμως. Όλα αρχίζουν από την άχρηστη ελληνική παιδεία που έχει μείνει αιώνες πίσω σε ιδέες και υλικό και τελειώνουν στα 50 του με την νοοτροπία που ανέφερες...Έχει πολλά κόμπλεξ επίσης. Εκεί πιστεύω πως βρίσκεται το πρόβλημα της κοινωνίας μας, στο κάθε άτομο ξεχωριστά.
Μ: Ακριβώς. Τα κόμπλεξ είναι που βιώνουμε πιο συχνά και πιο πολύ. Εντάξει, μετά την παιδεία. Αλλά οι περισσότεροι τα κόμπλεξ τα ερμηνεύουν ως ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του ατόμου, και δεν καταλαβαίνουν ότι αποτελεί ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, και όχι απλά μια ιδιαιτερότητα. Είναι αυτό που είπαμε και παραπάνω, δεν έχουν αίσθημα ευθύνης. Ή καλύτερα, την απαραίτητη ωριμότητα. Όσο για την Ευρώπη, ή καλύτερα την Ε.Ε., δεν ανήκουμε σαν κράτος και σαν έθνος σε αυτήν. Όχι προς το παρόν.
Α: Συμφωνώ απολύτως. Κάτι άλλο που βιώνουμε είναι η έλλειψη ενός κινήτρου για να ζήσουμε, τα τελευταία χρόνια οι αυτοκτονίες σε όλο το κόσμο έχουν αυξηθεί δραματικά. Σήμερα οι άνθρωποι βιάζονται πολύ, βιάζονται να μεγαλώσουν, βιάζονται να γεράσουν. Τους βλέπεις να τρέχουν σα μυρμήγκια, δίχως χρόνο για να κάτσουν και να σκεφτούν ότι κάτι δε πάει καλά. Όσοι το κάνουν, νέοι ως επί το πλείστον, γίνονται δακτυλοδεικτούμενοι της κοινωνίας, και εισπράττουν από τους γηραιότερους ένα ξερό "να κοιτάς τη δουλεία σου/το σχολείο και άσε τα άλλα, δεν είναι για 'σένα". Νιώθουμε πολύ μικροί για να αλλάξουμε κάτι και αυτό δεν είναι εντάξει.
Μ: Φαύλος κύκλος καταντάει. Αν και πολλοί νέοι νιώθουν επαναστάτες και γίνονται αντιδραστικοί με όσους διαφωνούν μαζί τους. Με καλά ή άσχημα αποτελέσματα. Το πρόβλημα είναι ότι σε κάθε θέμα, πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό και ακόμα και σε προσωπικού επιπέδου θέματα λείπει η μετριοπάθεια και η ειλικρινής σοβαρότητα. Γι' αυτό λύνονται στραβά ή καθόλου. Κυριαρχούν ο καθωσπρεπισμός και οι υπερβολές.
Α: Well, αυτοί είναι οι κλασσικοί Έλληνες. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις... Και πάνω σ' αυτές θα 'πρεπε να στηρίξουμε τυχόν προσπάθειες για μια αλλαγή όλων αυτών που περιγράψαμε.
Μ: Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις! (Είναι η μόνη γενίκευση που υποστηρίζω ακράδαντα. Γιατί μπορεί να ισχύει και για την ίδια την φράση. Να έχουμε εξαίρεση στην εξαίρεση.) Τώρα, είχαμε δεν είχαμε, πάλι για τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα μιλήσαμε. Εγώ περίμενα μια εισαγωγική, φιλική συζήτηση περί ανέμων και υδάτων αλλά υποθέτω πως θα έρθει και αυτό.
Α: Τώρα βλέπεις είναι η ηλικία που τα συνειδητοποιούμε όλα αυτά...
Μ: Και κάποια στιγμή θα προέκυπτε και σαν θέμα σε συζήτησή μας οπότε, no worries. Λέω στην επόμενη συζήτηση να ασχοληθούμε με την καλλιέργεια καρπουζιών.
Α: Και με την εμπορική εκμετάλλευση του χυμού του.
Μ: Τετράγωνα καρπούζια και τέτοιες ιστορίες.
Α: Και για να κλείσουμε θέλω να στείλω ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΤΡΩΤΕ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ!!! Είναι αηδίες, νοείται σουβλάκι χωρίς κρέας? Σα να λέμε αμάξι χωρίς μηχανή ένα πράμα. Και, η καθαριότητα είναι μια πλάνη, σκατά στα μούτρα του Παπουτσάνη!
Μ: Και με αυτήν την κατακραυγή ενός απελπισμένου καταναλωτή έχουμε το σημερινό πόρισμα της συζήτησης. Δεν οδηγούμε όταν πίνουμε. Πίνουμε αφού οδηγήσουμε.