Μετά νιώθεις ταπεινός, ενός είδους ντροπή. Δε θέλεις να σε κοιτά κανείς, δεν κοιτάς κανέναν. Όλα μοιάζουν ασήμαντα. Εκτός από το πρόσωπο που σου λείπει. Το πρόσωπο που σκέφτεσαι και ψεύδεσαι στον εαυτό σου πως αν ήταν μπροστά σου, θα του έδειχνες την αγάπη σου όπως παλιά.
Έρχονται και στιγμές πανικού, φυγής, νιώθεις μια επιθυμία να φύγεις. Μα πού να πας? Πίσω?
Κοιτάς το παρελθόν και παρατηρείς ότι ποτέ δε θα φανταζόσουν τέτοια έκβαση. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του κατηγορούμενου. Ένοχος γιατί αγάπησες πολύ? Ένοχος για ό,τι καλό πρόσφερες? Και ποιος σε δικάζει? Η σκληρή και σκοτεινή ζωή?
Κι έπειτα μισείς τη λογική που σε βάζει σε τέτοιο δίλημμα. Μισείς τον εαυτό σου. Μες στο παραλήρημα που σου προκαλεί η στέρηση αγάπης και στο θυμίζει τα βράδια η μοναξιά.
Η ψυχολογία σου γίνεται εύθραυστη. Η συνήθεια που κόπηκε μαχαίρι σου ρίχνει βαρίδια στον ώμο κι εσύ παλεύεις να μείνεις όρθιος. Η εμπιστοσύνη σου κονιορτοποιείται και χάνεται στον αέρα, την βλέπεις και αδιαφορείς, δε πιστεύεις σε τίποτα και κανέναν πια.
Τέλος, ζεις κι εκείνες τις στιγμές που καθαρίζει κάπως το μυαλό σου και απλά εύχεσαι, στ' όνομα της αγάπης, να είναι πάντα καλά κι ας έγιναν όλα στάχτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου