Εξομολόγηση ασθενή από ψυχιατρικό ίδρυμα με WiFi

Παραλήρημα σε τρία, δύο, ένα...

Και ορίστε που για άλλη μια φορά, έχεις αυτή την έμπνευση, αυτό τον οίστρο να γράψεις οπωσδήποτε κάτι, για να εκτονώσεις διάφορα συναισθήματα που έχουν κατακαθίσει σε διάφορες γωνιές μέσα σου. Και ανοίγεις τον browser, και όταν αντικρίζεις το λευκό κουτί/κουτάκι, ξαφνικά παθαίνεις μια εκκένωση εγκεφάλου.

Και τώρα τι να γράψω? ΘΕΛΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ.

Το κουμπί "δημοσίευση/post/share/twitt" είναι εκεί και δεν κινείται, παρά μόνο σου κεντρίζει την προσοχή, σου κάνει νάζια, και σαν να βρίσκεσαι σε πρόγραμμα απεξάρτησης, μπαίνεις σε έναν μεγάλο πειρασμό να ξανακυλήσεις, πρέπει να πατήσεις το κουμπί!

Αλλά το κουτάκι που εμφανίζεται (αφού υποκύψεις στον πειρασμό) σου υπαγορεύει αυστηρά πως δεν σου επιτρέπεται (λογικά από κάποιον ομοσπονδιακό νόμο) να δημοσιεύσεις ένα κενό κουτί χωρίς τίτλο.

Μετά υπάρχουν δύο εκδοχές. Ή θα επιμείνεις ξαναζώντας την παραπάνω εμπειρία ή θα παραδοθείς και θα κλείσεις τον browser (ή απλά θα πληκτρολογήσεις facebook.com (βασικά ούτε καν αυτό, αν γράψεις fa θα βγει αυτόματα το υπόλοιπο (αλλά αν το έχεις στα bookmarks σου? (ή στους σελιδοδείκτες?)))) (έβαλα τον σωστό αριθμό παρενθέσεων άραγε?) (ΟΚ, φτάνει).

Ίσως καταφέρεις, όμως, μετά από αρκετές επαναλήψεις της πάλης με το άσπρο κουτί να κερδίσεις κάτι.

Μερικές λέξεις, ένα καλό απόφθεγμα, μια έμπνευση της στιγμής καθώς ενώ το λευκό κουτί στεκόταν αγέρωχο (και άδειο) στη μία καρτέλα, εσύ σε μια άλλη πέρναγες από το ένα blog στο άλλο, ψάχνοντας κάτι να σχολιάσεις, κάτι να σου προκαλέσει έμπνευση. Ανώμαλα πράγματα.

Όταν (και αν) καταφέρεις να γράψεις κάτι, κάθεσαι και το κοιτάς. Το διαβάζεις. Ξανά. Ξανά. Ξανά. Κάτι δε σου κάθεται καλά. Συνειδητοποιείς τι σου συμβαίνει. Αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις γράψει κάτι πολύ γελοίο ή ανούσιο ή κάτι που είχες ξαναγράψει κάποτε.

Το σβήνεις όλο. Πάμε πάλι στη διαδικασία αλλαγής καρτέλας. Το άσπρο κουτί επανήλθε και τώρα σου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη απελπισία.
Πάλι δύο εκδοχές. Ίσως τα παρατήσεις. Ίσως επιμείνεις.

Ε εγώ δεν έχω επιμείνει περαιτέρω.

Εκτός από σήμερα. Και ιδού τα αποτελέσματα.
Από δω και στο εξής θα κρατάω σε πρόχειρο όλες τις αποτυχημένες μου απόπειρες να γράψω κάτι καλό και θα τις δημοσιεύσω μια μέρα (ή όπως το βλέπω νύχτα), να με χλευάσουμε όλοι μαζί.



Δεν είναι καθόλου τυχαίο που (ξεκίνησα να) γράφω τα παραπάνω μεσάνυχτα Κυριακής, της ημέρας που για άγνωστο λόγο έχω πάντα (από το πρωί ως το βράδυ) μια μελαγχολία αναμειγμένη με κάμποσα νεύρα, τάσεις για απομόνωση, και καμία όρεξη να διαβάσω. Είδα και κάτι περίεργα όνειρα το πρωί, ακριβώς πριν ξυπνήσω, και επιδεινώθηκε η κατάσταση.



Δεν είμαι ασθενής σε ψυχιατρικό ίδρυμα.




Τι να πεις. Έφηβοι. Ορμόνες. Προβλήματα.





Καλησπέρα.