Αντίο, καλή αρχή

Καλησπέρα.

Ύστερα από περίπου 8 χρόνια, περίπου 10 χιλιάδες προβολές και περίπου 100 αναρτήσεις, πήρα την απόφαση να κάνω μια “επανεκκίνηση”. Να μεταφερθώ στο WordPress με εντελώς διαφορετικό theme και να αρχίσω να αναθεωρώ το υλικό που έχω δημοσιεύσει.

Τι έχω στο μυαλό μου; Προς το παρόν πειράζω τα πάντα για να οριστεί το τελικό σχέδιο της σελίδας. Σε δεύτερη φάση θέλω να αρχίσω να αναδημοσιεύω ενημερωμένες εκδοχές παλιών μου αναρτήσεων από το παλιό blog. Μετά θα είναι όλα όπως πριν.

Το παρόν θα παραμείνει ανοιχτό αλλά δε θα ενημερώνεται. Για συναισθηματικούς λόγους και για να υπάρχει ως αρχείο για ό,τι δεν θα αναδημοσιεύσω εδώ. Κι επειδή υπάρχουν διάφορα ανέκδοτα κειμενάκια που μάλλον θα μείνουν εκεί μέχρι να χαθούν ή να αλλάξω γνώμη.

Ίσως αρχίσω να χρησιμοποιώ περισσότερες εικόνες.

Καλησπέρα και πάλι.

Τσεκ https://mpomp.wordpress.com.

Όταν κάποιος χάνει κάποιον

Δεν είναι εύκολο. Ούτε αν συμβεί σε εσένα, ούτε σε κάποιον που γνωρίζεις καλά. Τα στάδια που ισχύουν είναι συγκεκριμένα. αρκεί να σε αφήσουν στην ησυχία σου αυτοί που υποκρίνονται.

Η απώλεια των άλλων

Δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να πεις σ’ εκείνον που έχασε κάποιον δικό του. Κάθε απόπειρα παρηγορητικής προσέγγισης ικανοποιεί περισσότερο τη ναρκισσιστική ανάγκη σου να εκτελέσεις το ηθικό σου καθήκον, παρά την ενδεχόμενη προοπτική λύτρωσης του άλλου. Μερικά κενά απλώς δεν συμπληρώνονται με ευγενικές προθέσεις και σχήματα αβροφροσύνης, γιατί, απλούστατα, η συμπόνια που έχεις να προσφέρεις, ούτε που πλησιάζει ποιοτικά και ποσοτικά τον κατακερματισμό του άλλου. Πιστεύω ότι η απραξία και η σιωπή είναι σ’ αυτή την περίπτωση οι πιο αποδοτικές παραλείψεις.

Παράλληλα, το τελευταίο που χρειάζεται αυτός που βιώνει την απώλεια, είναι τρίτους, να τον ηρεμήσουν και να τον διαβεβαιώσουν ότι όλα θα πάνε καλά. Γιατί αυτός δεν θέλει ούτε να ηρεμήσει, ούτε να προχωρήσει παρακάτω. Σ’ αυτή τη φάση δεν ξέρει πού τελειώνει το σώμα του και πού ξεκινάει η οδύνη, έχει γίνει ένα με τον πόνο και δεν θέλει να τον αποχωριστεί, γιατί αυτό θα σήμαινε πως δίνει στην πραγματικότητα το δικαίωμα να επιβάλει τους δυσμενείς της όρους στη συνείδησή του. Ο πόνος είναι το μόνο πράγμα που τον συνδέει ακόμα με αυτόν που έφυγε, και αν επιχειρήσεις να του τον αποσπάσεις, του ζητάς να προδώσει τον αγαπημένο του.

Ο άνθρωπος που έχει τύψεις επειδή αναπνέει, δεν θέλει να γίνει καλά, θέλει απλώς να μη σκέφτεται. Κάθε προσπάθεια επαναφοράς, του υπενθυμίζει ότι αυτός είναι που επέζησε και ότι το βάρος της βασανιστικής του ύπαρξης θα το σηκώσει μόνος του τώρα, χωρίς να το ‘χει επιλέξει. Ο ακραίος πόνος είναι ένας αμυντικός μηχανισμός άρνησης, παρελκύει τη διαδικασία συνειδητοποίησης για να κρατήσει νοερά ζωντανή την παρουσία του απόντα. Αν ο πόνος σταματήσει, θα είναι σα να παραδέχεται το θάνατο, σα να εφησυχάζει με την τελεσιδικία του, σα να δίνει το έναυσμα για να κυλήσει ο χρόνος ξανά, από εκεί που σταμάτησε. Όχι, όσο καταφέρνει να πονάει, η κατάσταση είναι ακόμα ρευστή και μπορεί με κάποιον τρόπο να αναστραφεί.

Δεν είναι συνετό να πιέζεις τον άλλον να συνέλθει, ενώ δεν είναι έτοιμος να αποδεχτεί την βίαιη αλλαγή μέσα του και γύρω του. Ο ακρωτηριασμός δεν χωνεύεται εύκολα- είναι πιο βολικό να χάνεσαι στο μαρτύριό του, από το να κοιτάξεις απότομα το σημείο του σχίσματος. Το μυαλό υιοθετεί ανορθόδοξες πρακτικές, προκειμένου να σωθεί απ’ την παράνοια.

Φίλοι, φίλες, θείες, κουμπάρες και ξαδέρφια, δεν είναι τώρα η ώρα σας. Καλύτερα να κλάψετε σιωπηλά και να αφήσετε τις μεσιακές επεμβάσεις για αργότερα. Η καταναγκαστική σωτηρία δεν είναι το ζητούμενο, τη στιγμή που η ζωή μοιάζει ανυπόφορη και ο θάνατος προτιμότερος. Δώστε προτεραιότητα στα ζωώδη ένστικτα εκείνου που υποφέρει περισσότερο, για να ξυπνήσουν με τους δικούς τους ρυθμούς και να οργανώσουν το σχέδιο επιβίωσής του.

Η ζωή συνεχίζεται αλλά μόνο αν αφήσεις τον παθόντα να βρει μόνος του τον λόγο και την αφορμή.

Πηγή: http://thecurlysue.com/2014/12/24/η-απώλεια-των-άλλων/

Καλησπέρα #18792

Καλησπέρα και πάλι, θυμήθηκα ότι έχω blog αλλά δεν έχω οίστρο να γράψω. Η αλήθεια είναι ότι είχα κάποιες εμπνεύσεις τους τελευταίους μήνες μιας και πέρασα στρατό και άλλες προσωπικές φουρτούνες. Έγραφα και συμπλήρωνα ένα κείμενο σε ελεύθερο στυλ αυτούς τους μήνες αλλά δε ξέρω αν είναι άξιο δημοσίευσης. Ίσως το έγραψα απλά για να τα βγάλω από μέσα μου.

ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ!

Αφού δεν έχω ο ίδιος κάτι να προσφέρω, η επόμενη, καλύτερη, εναλλακτική είναι να αναδημοσιεύω κάτι που με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό (αν όχι απόλυτα). Ίσως το κάνω μερικές φορές ακόμα.

Σας παρουσιάζω, λοιπόν, από το αείμνηστο Curly Sue το παρακάτω... Κάπου-κάπου έχω στριμώξει και δικά μου σχόλια.

Φιλία και έρωτας στην εποχή των social media

Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν την φιλία με τόσο χρησιμοθηρικά casual διάθεση στην καθημερινότητά τους, και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η καταχρηστική αυτή στάση απέναντι στη φιλία ως έννοια αλλά και ως πράξη, πηγάζει από το αχανές, απρόσωπο και ανέξοδο socializing που χαρακτηρίζει τις κοινωνικές σχέσεις της εποχής.

Η φιλία στην εποχή του facebook και του twitter -μια εποχή που μερικά αδιάκριτα κλικ αρκούν για τη σάρωση και της παραμικρής λεπτομέρειας στη ζωή ενός τυπικά αγνώστου- είναι το ιδανικό μαξιλαράκι στο οποίο ακουμπάει η στραμπουληγμένη ηθική και η καλοζωισμένη αναίδεια των περισσότερων. Η σουρεαλιστική εξοικείωση με το ξένο προσφέρεται με τόση άνεση από την ευρεία τεχνολογική δικτύωση, που άπαντες καταλήγουν να γνωρίζονται μεταξύ τους, χωρίς να ‘χουν μπει καν στον σχετικό κόπο. Η αυτοματοποίηση αυτή δίνει σε όλους το δικαίωμα να χαρακτηρίσουν φίλο έναν απλό γνωστό, αλλά και να αποποιηθούν μια φιλία με την ίδια ευκολία, υποβιβάζοντάς την σε απλή γνωριμία. Η οντολογική ισχύς μιας σχέσης εδράζεται καθ’ ολοκληρίαν στην τήρηση των ηλεκτρονικών πρακτικών, όπως αυτή γίνεται μέσα από πλατφόρμες τύπου facebook. Η εικονική πραγματικότητα έχει σχεδόν καταπιεί την ουσιαστική, επομένως η φιλία κρατάει όσο κρατάει το post που την αποδεικνύει.

Εγώ μπορώ σ' αυτό το σημείο να καυχηθώ ότι δεν έχω πραγματικό προφίλ στο facebook; Μπορώ να πω ότι ένας από τους κύριους λόγους που το έχω διαγράψει (όχι, δεν εννοώ απενεργοποίηση, γίνεται να το διαγράψεις) εδώ και 3 χρόνια, ήταν το ότι δεν άντεχα να βλέπω την αυτοματοποίηση αυτή που συν τοις άλλοις δίνει το θάρρος (και θράσος) στον κάθε γνωστό σου να δημοσιοποιήσει ΚΑΘΕ μαλακία που του κατεβαίνει στο κεφάλι; Ορίστε, το είπα.

Επιπλέον, όλο αυτό το πλασματικό κατασκεύασμα παραβλάπτει τις ήδη διαταραγμένες ισορροπίες των ερωτικών μας σχέσεων, και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το χειρότερο απότοκο της εγκαθίδρυσης των social media στη συνείδηση και στο υποσυνείδητό μας. Το σκέλος των φιλικών σχέσεων, δηλαδή, έχει περιθώρια σωτηρίας, γιατί ερχόμενοι αντιμέτωποι με το έσχατο σημείο της υποκρισίας μας και της ανοχής των άλλων (ή της υποκρισίας των άλλων και της προσωπικής μας ανοχής), αναγκαζόμαστε κουτσά στραβά, με τους δικούς μας ρυθμούς, να αναγνωρίσουμε ποιος, γιατί και υπό ποιους όρους μετράει στη ζωή μας. Η χαλαρότητα της φιλίας, με λίγα λόγια, μας επιτρέπει να κάνουμε πολλά σφάλματα μέχρι να αναγνωρίσουμε την αυθεντική της αξία. Με τα ερωτικά μας, όμως, δεν ισχύει το ίδιο, γιατί εκεί η ουσία είναι ο τελευταίος σταθμός στην όλη διαδρομή, και, μέχρι να τη φτάσουμε, δεκάδες επικοινωνιακά εμπόδια μας φράζουν το δρόμο, επιδρώντας ανασταλτικά στην πιο ευεπίφορη μεριά. Η πανεύκολη πρόσβαση στο παρόν, στο παρελθόν, στις σκέψεις και στον περίγυρο του άλλου μας πλημμυρίζει με τα πιο εμπεριστατωμένα επιχειρήματα και τα πιο πειστικά κίνητρα για να τον απορρίψουμε εκ προοιμίου. Γνωρίζουμε περισσότερα απ’ όσα πρέπει – περισσότερα απ’ όσα θα θέλαμε να γνωρίζουμε. Μια διαδικασία που στην κανονική ζωή θα ήταν ένα επίφοβο αλλά ενδιαφέρον ταξίδι, τώρα αποτελεί κοινότοπο έργο που αναπαράγεται στο μυαλό μας πρωθύστερα και χωρίς την έγκρισή μας, όντας εξ αρχής καταδικασμένο να λάβει τη χειρότερη κριτική.

Ζούμε με τους "φίλους" μας στο facebook μια ζωή εντός και μια ζωή εκτός διαδικτύου. Όχι όμως χωρίς να υπάρχει και αλληλεπίδραση. Η διαδικτυακή "φιλία" επηρεάζει το τι νιώθουμε και πώς πράττουμε στην πραγματικότητα. Σε αντίθετη φορά, ό,τι κάνουμε εκτός διαδικτύου, νιώθουμε ότι πρέπει να αποτυπωθεί και διαδικτυακά, να μάθουν όλοι οι "φίλοι" (δηλαδή οι 5-6 κοντινοί, ίσως πραγματικοί, φίλοι και οι υπόλοιποι 100, 200, 500, 1000 ή παραπάνω γνωστοί, συγγενείς, άκυροι που απλά δεχτήκαμε, συνεργάτες, κτλ.) τι τρώμε, πού είμαστε, με ποιον, πότε, γιατί. Για να μη πιάσουμε και το θέμα της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο πάλι. Αν και μάλλον η πλειοψηφία του κόσμου την έχει ξεπουλήσει για χάρη της προσωπικής προβολής. Η ματαιοδοξία που όλοι έχουμε, λίγη ή πολλή, "τρέφεται" και "χορταίνει" πολύ εύκολα με αυτές τις διαδικασίες. 

Η πιο αστεία παράμετρος βέβαια, είναι η σύγχυση φίλων και εραστών, πάντα υπό τους αντιφατικούς όρους οικειότητας που χορηγεί η παράνοια των social media. Το φρενήρες τέμπο, δηλαδή, της εναλλαγής φίλων και επίδοξων εραστών, οι οποίοι, μετά την προδιαγεγραμμένη τους ματαίωση, μετατρέπονται σε απλούς γνωστούς, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι, ούτε έχουν υπάρξει ποτέ, κάτι απ’ όλα αυτά. Ακόμα όμως κι αν αυτές οι ιδιότητες ανταποκρίνονταν σε κάποια υπαρκτή αλήθεια, πόσο εσφαλμένη είναι η πεποίθηση ότι αυτός που απέτυχε να συμπληρώσει το κουτάκι του ιδεατού μας εραστή, μπορεί κάλλιστα να ενσαρκώσει ρόλο φίλου; Πόσο πεζή και προσβλητική είναι η αντίληψη που υπάγει την έννοια του φίλου σε μια generic ταυτότητα για να την κολλήσει στο πέτο του όποιος απέτυχε να γίνει οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας; Λες και η φιλία από μόνη της δεν έχει ειδικές προδιαγραφές, αλλά συνιστά μια συμβολική παροχή σ’ αυτόν που ζημιώθηκε απ’ το Εγώ μας.

Πες τα χρυσόστομε. Γαμώ τα μυαλά σας δηλαδή, κοιτάμε τις ταμπέλες και η ουσία είναι απλά κάτι που υπάρχει στο παρασκήνιο.

Επειδή όμως καμία κρυψώνα δεν κρατάει για πάντα, είτε αυτή είναι κυριολεκτική είτε μεταφορική, θα ‘χει πολύ ενδιαφέρον να δούμε τις αντιδράσεις μας, όταν πια θα ‘χει έρθει η στιγμή να λογοδοτήσουμε ο ένας στον άλλο, χωρίς την ασφάλεια της επίπλαστης περσόνας μας. Ο ένας θα θυμάται τον άλλο, αυτό είναι σίγουρο, αλλά ποια θα είναι η θέση των άλλων στη συνείδησή μας, όταν η πραγματικότητα ξαναγίνει μία; Μήπως στο τέλος θα πρέπει να γνωριστούμε απ’ την αρχή;

Κάτσε να γράψω κάτι εμπνευσμένο κι εγώ γιατί με κάλυψες: Προβλέπω ότι θα έχουν μουδιάσει τόσο πολύ οι κοινωνικές "ικανότητες" του ανθρώπου, που θα συμπεριφέρεται στον διπλανό του με την ίδια διστακτικότητα που ο πρωτόγονος προσέγγισε τη φωτιά για πρώτη φορά.

Πηγή: http://thecurlysue.com/2014/11/13/filia-erotas-social-media/

Όταν δεν ξέρεις πια

Έχει ξαναπεράσει τέτοια σύγχυση
Συναισθηματική αστάθεια
Μα τώρα η υποστήριξη
Θέλει διπλή προσπάθεια

Έφτασε πάλι να μη ξέρει
Τι θέλει, τι νιώθει, τις σκέψεις του
Να μη μπορεί να αξιολογήσει
Σωστές αν είναι οι λέξεις του

Έγινε πάλι κουρέλι
Που τα δεδομένα άλλαξαν
Μια νύχτα αφού ξέσπασε
Και οι πόνοι καταστάλαξαν

Κι άρχισε πια καινούργιος κύκλος
Με εσωτερική αναταραχή
Να χαίρεται, να θλίβεται
Να μη βρίσκει διδαχή

Απ' το σπίτι λείπει πια
Γιατί τον κάλεσε η πατρίδα
Γαλήνη προσπαθεί να βρει
Χωρίς καμιά ελπίδα

Τον δέρνει το συνήθειο
Και οι γλυκές κουβέντες
Η στοργή κι ο έρωτας
Του 'χανε γίνει αφέντες

Τον ρίχνανε, τον ανέβαζαν
Με ευκολία περισσή
Μα τότε δεν του έμενε
Καρδιά μόνο μισή

Τι έφταιξε, πού λάθεψε
Και έτσι τυραννιέται
Με σκέψεις υπερβολικές
Σε λύπη να πλανιέται;

Ζητά η ψυχή του να ξεσπάσει
Και μέσα όλο βρέχει
Να βρει σημάδι ώστε ο δρόμος
Τέλος ξεκάθαρο να έχει

Ουσία κι ένα πόρισμα
Να βγουν απ' τη κατάσταση
Γιατί άμα μιλήσει η λογική
Η αγάπη κάνει επανάσταση...

Περίληψη παραμυθιού

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, φυσικά...

Πέρασαν τα χρόνια αλλά δεν τον πείραξε. Έκανε πίσω πολλές φορές, έκανε πίσω για να σκεφτεί την επόμενη κίνηση, έχοντας δηλώσει πρόθεση για παραίτηση. Κάθε φορά πίστευε τις απολογίες, είχε πίστη στις ελπίδες για αλλαγή, για βελτίωση, για σωστή επικοινωνία. Δεν ήταν και ψευδείς, βέβαια, απλά επιπόλαιες. Δε μπορείς να ελπίζεις ότι ένα μπάλωμα θα κρατήσει το πλοίο ασφαλές για πολύ. Είναι τρέλα και τελικά έφτασε η ώρα του ναυαγίου. 

Διαπληκτισμοί, όχι τόσο συχνά, αλλά κάθε φορά στο ίδιο πλαίσιο. Κάπου ανάμεσα σε λογική και παραλογισμό, επειδή έτσι είναι. Έτσι είναι όταν αγαπάς ή ερωτεύεσαι. Πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν και τα δύο. Υπομονή, προσπάθειες, υποχωρήσεις. Έβαλε πράγματα πίσω, προσπέρασε για να είναι μαζί, να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένοι. Προς το τέλος, πίστευε περισσότερο στην καλή της θέληση παρά στα λόγια. Γιατί ήταν επαναλήψεις παρόμοιου έργου τα σκηνικά. Οι συζητήσεις ήταν ανακυκλώσεις.

Απολογίες, υποσχέσεις, ανάκληση βαρεών λόγων. Τα δέχτηκε πολλάκις. Τόση υπομονή, κάποιοι τον είπανε κορόιδο, αγαθό που υπομένει τέτοια φθορά. Όχι γιατί εκείνη ήταν κακός άνθρωπος, αλλά γιατί όσα έκανε πολλές φορές, δεν του αξίζουν. Τους απαντούσε ότι ελπίζει, ότι είναι προσωρινά κι ότι το έλυσαν το θέμα μεταξύ τους. Ότι κατάλαβε το λάθος της. Τα λάθη. Ότι κατάλαβαν κι οι δυο πού είναι το πρόβλημα και θα το λύσουν μαζί, με αγάπη.

Ένας υπέροχος άνθρωπος, βασανισμένος, του είχε πει μια κουβέντα μεγάλη. Ότι δεν φτάνει μόνο η αγάπη. Για να στο λέει αυτό μια μάνα, σημαίνει ότι έχει ζήσει τον κόσμο. Κι όταν αναλογιστείς την κουβέντα αυτή, νιώθεις πως εκρήγνυται μέσα στο νου σου, στη ψυχή σου και βγάζει χίλια νοήματα. Φυσικά και δε φτάνει. Αν έχεις μόνο την αγάπη και σου λείπουν βασικά "αντικείμενα" πάνω στα οποία χτίζεται μια σχέση, μόνο πόνο θα βρεις στο τέλος.

Τον βρήκε και δυο και τρεις φορές τον πόνο. Μαύρες νύχτες και μέρες. Μουντές, άδειες, βασανιστικές. Κάθε φορά όμως περνούσε ο καιρός, μαλάκωναν τα νεύρα και όταν άκουγε "συγνώμη, δε θα επαναληφθεί", ένιωθε πως έπρεπε να δώσει πάλι ευκαιρία, γιατί μαζί ένιωθαν ευτυχία. "Κάτω από το χαλάκι" όμως παρέμεναν οι στάχτες των διαφορών τους. Οι στάχτες που έκαναν λίπασμα για να ανθίσει μια παρόμοια σύγκρουση μετά από καιρό.

Μέχρι τη μέρα που δε γινόταν πια να θεριστεί ο καρπός. Ο καρπός της διαφοράς, που τον έθρεψε η έλλειψη επικοινωνίας, ίσως τα διαφορετικά γούστα, τα αντίθετα πιστεύω, οι προσωπικές ιδιοτροπίες, τα ελαττώματα. Κουρασμένος, εξαντλημένος, έδωσε την τελευταία μάχη δια του λόγου κι όταν έφτασε στο αποκορύφωμα είδε ότι παλεύει μάταια. Στην ανακωχή μόνο σιωπή ακούστηκε. Κι όταν ήρθε η ώρα να συνεχιστεί αυτός ο μάταιος πόλεμος, δε χρειάστηκε πολύ για να λήξει, οριστικά μάλλον. Με δυο βαριές κουβέντες, αρκετές για να παραδοθεί στα νέα και τα παλιά τραύματα της ψυχής του.

"Έτσι λοιπόν;". "Έτσι", απάντησε. Απαίτησε μια τελευταία αγκαλιά πριν αποχωρήσουν από το πεδίο μάχης, από το κάστρο της. Αγκάλιασε, χωρίς ανταπόκριση και περίμενε να αποχωρήσει εκείνη πρώτη. Του είπε ότι δεν είναι ανάγκη. λες και θα του άλλαζε στιγμιαία μια συνήθεια, μια πράξη που τέσσερα χρόνια την έκανε από αγάπη, από έγνοια. Να μη την χάνει από τα μάτια του μέχρι τελευταία στιγμή, μέχρι να κλειδώσουν οι πόρτες.

Αργότερα, όταν της έδωσε να καταλάβει ότι η συμμαχία τους λήγει επίσημα, είχε πάλι την ίδια αντίδραση. Μέσα στον πανικό του αποχωρισμού, στη σκιά της μοναξιάς, του έταξε αλλαγές και υποχωρήσεις, ρώτησε γιατί δεν εμπιστεύεται τις υποσχέσεις, γιατί δεν ελπίζει, γιατί θεωρεί ότι έκανε μόνο εκείνη λάθος. Με μια τελευταία μάχη, εξ' αποστάσεως, την άφησε να μιλήσει. Μέχρι που έλαβε για πολλοστή φορά μια από τις κουβέντες που δε δεχόταν να ακούσει, μια κουβέντα για την οποία είχε απαντήσει πολλές φορές ήδη. 

Με δάκρυα στα μάτια κήρυξε το εμπάργκο. Δεν δέχτηκε να ακούσει κουβέντα παραπάνω και έκλεισε τις πόρτες και τα παράθυρα να μην φτάνει τίποτα στ' αυτιά και τα μάτια του. Δεν ξέσπασε όμως, όπως άλλοτε. Γιατί ήξερε πως δεν αξίζει πια. Είχε άλλες δυσκολίες να αντιμετωπίσει, σύντομα. Δεν ήταν κρίμα γι' αυτόν. Τα έδωσε όλα, τα δοκίμασε όλα. Πέρασε μια εμπειρία που τον σκλήρυνε, τον έκανε να νιώσει τόσο όμορφα και τόσο άσχημα. Ήταν κρίμα για εκείνη, που απέτυχε. 

Είναι αυτονόητο ότι η αληθινή αγάπη δε σβήνει ποτέ. Αυτό το σημείο είναι που πονάει. Μέχρι και την συνήθεια, την ξεπερνάς σταδιακά. Βρίσκεις υποκατάστατα και αντικαταστάτες να σε βοηθήσουν να αλλάξεις ρουτίνα. Σαν αποτοξίνωση. Αλλά η αγάπη; Η αγάπη δε φεύγει. Κρύβεται. Υπάρχει και ξυπνάει με το παραμικρό, αν δεν προσέξεις. Ήταν έτοιμος όμως και πάλεψε να μην υποκύψει στα τραύματα της ψυχής του, στις παλιές υποσχέσεις που τον βάρυναν. Στις τόσες ελπίδες πάνω στις οποίες με όλη του την αγάπη έχτιζε τόσο καιρό και που τώρα καταρρέουν αφήνοντας την καρδιά του γυμνή, άστεγη, μόνη.

Η φιλία είναι ένα επαρκώς αποτελεσματικό φάρμακο για τέτοιες πληγές. Αποφάσισε να το αξιοποιήσει στο έπακρο. Το άλλο μισό μέρος της θεραπείας είναι να διώχνει τις σκέψεις. Αν δεν σκέφτεσαι, δύσκολα θα καταφέρεις και να αισθανθείς. Να θυμηθείς. Να πονέσεις. Κι έτσι περνούσε τις μέρες του, υπομένοντας τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει, χωρίς να σκέφτεται πολύ, με μια σύμμαχο λιγότερη.

Κι έζησαν αυτοί πολλά κι οι τριγύρω τους περισσότερα...

Γραμματική και αλτρουισμός

My two cents.

Όταν κάποιος διορθώνει την ορθογραφία, τη σύνταξη ή γενικά τον γραπτό ή προφορικό σου λόγο και έχει δίκιο, προσπάθησε να μη γίνεσαι κομπλεξικό στραβόξυλο. Δε το παίζει κανείς Μπαμπινιώτης, Τριανταφυλλίδης ή άλλος συγγραφέας λεξικού. Δεν είναι σύμπλεγμα ή προσωπική ευχαρίστηση (τουλάχιστον όχι για εμένα) να διορθώνεις γλωσσικά λάθη. Δε θα το πάρω προσωπικά αν έχεις ένσταση για το λάθος και δε θα αρνηθώ να το συζητήσουμε. Μη βγάζεις κατευθείαν συμπεράσματα.

Δεν με ευχαριστεί να διορθώνω κάποιον, με εξοργίζει το να βλέπω τους Έλληνες να είναι απαίδευτοι με την ίδια τους τη γλώσσα. Αυτό που κάνω είναι μια προσωπική προσπάθεια να σε βοηθήσω να μην ξανακάνεις το λάθος. Μια μικρή και ελάσσων προσπάθεια, αλτρουιστική. 

Με πικραίνει και με ενοχλεί, ντρέπομαι, να βλέπω ότι το να ξέρεις έστω και βασική ορθογραφία, είναι πλέον σπάνιο προτέρημα και όχι αυτονόητη ιδιότητα. Δε φταις μόνο εσύ. Φταίνε οι γονείς σου, οι καθηγητές σου και οι συμπολίτες σου. Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις όμως.

Όσον αφορά στα greeklish: Αν τύχει και σε διορθώσει κάποιος γράφοντας με λατινικούς χαρακτήρες, ειδικά αν ακόμα και με αυτούς διατηρεί την ορθογραφία (κατά το δυνατόν) και δε τα γράφει όλα με i, o, e καταργώντας κάθε δίφθογγο και δίψηφο, μη προσπαθείς να το παίξεις έξυπνος επιχειρηματολογώντας για τη γραφή του. Έκανες λάθος, σε διορθώνει κάποιος, τελείωσε. Πιθανότατα θα υπάρχει αιτία που γράφει σε greeklish (χρεώσεις mobile data, περιορισμοί software ή λειτουργικού συστήματος, πρόβλημα με πληκτρολόγιο, κτλ.) και στην τελική δε σου πέφτει λόγος. Έκανες ένα λάθος και σε διόρθωσαν, μάθε από το λάθος σου και προχώρα παρακάτω. Δεν είναι επιχείρημα το ότι ο άλλος γράφει με greeklish. Δε θα κάνεις το λάθος σου να φαίνεται λιγότερο χειρότερο.

Δεν είναι όλα μια διαμάχη για το ποιος θα φανεί εξυπνότερος ή πιο διαβασμένος. Είναι μια προσπάθεια να μάθουμε σωστά τη γλώσσα μας και να τη διατηρήσουμε. Ζεις σε μια κοινωνία όπου το διαδίκτυο και τα social networks είναι μέρος της καθημερινότητας. Όπου παιδιά δημοτικού έχουν smartphone και προφίλ στο Facebook αλλά όχι βασικές γνώσεις ορθογραφίας ή άλλες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που θα έπρεπε να έχουν στην ηλικία τους. Η κοινωνία καταρρέει ποιοτικά όσο προχωράει ο χρόνος και χρειάζεται να κάνουμε συνειδητές προσπάθειες να γινόμαστε οι ίδιοι καλύτερα μέλη της, βοηθώντας και όσους συναναστρεφόμαστε μαζί τους.

Ορίστε μια εφαρμογή του "αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, ξεκίνα από τον εαυτό σου". Σας αφήνω να σκεφτείτε κι όλες τις άλλες. 

1 Π.Δ.: 1η μέρα Προ Δημοψηφίσματος

Τις περασμένες μέρες είχα αναλαμπές πού και πού και ήθελα κάτι να γράψω. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η έμπνευσή μου διοχετεύθηκε στα σχόλια που έκανα σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα και forum. Δεν άντεξα μπροστά στην εμετική προπαγάνδα, στην ηλιθιότητα του κόσμου που σου φέρνει καταθλιπτικές τάσεις και στο μέγεθος της άλογης νοοτροπίας που παίρνει τη θέση της λογικής στις σκέψεις και τα λόγια των ανθρώπων.

Ευτυχώς (για εμένα) βρήκα το παρακάτω κείμενο. Έχει όλα όσα χρειάζεται κάποιος που αναζητεί καλή συγκεντρωμένη τροφή για σκέψη, είτε πάει να ψηφίσει αύριο, είτε όχι. Ό,τι κι αν σκοπεύει να ψηφίσει.

Θα βρείτε το αρχικό κείμενο εδώ: My take on the Greek crisis and the current developments

Ακολουθεί δική μου ελεύθερη μετάφραση (με την άδεια του συγγραφέα).

Μπορεί στην αρχή να σας φανεί βαρετό και να γράφονται πράγματα που έχετε ξαναδεί, αλλά προχωρήστε γιατί σταδιακά θα καταλήξετε σε πολύ σωστά δομημένο και τεκμηριωμένο λόγο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και σε συζητήσεις.


Έχω προσπαθήσει να μένω ενημερωμένος για την παγκόσμια πολιτική και οικονομία από τότε που απέκτησα δικαίωμα ψήφου και με τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την Ελληνική κρίση αποφάσισα να βάλω τις σκέψεις μου (τις περισσότερες τουλάχιστον) στο internet. Θα προσπαθήσω να το κάνω στα Αγγλικά. Επομένως, άσχετα με τις ιδεολογίες σου και τις απόψεις σου, αγαπητέ αναγνώστη που "έπεσες πάνω" σε τούτη την ανάρτηση, δείξε κατανόηση, όχι γιατί θέλω αν ακουστώ, αλλά γιατί θα προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ να εκφράσω την αλήθεια, όπως πάντα.

Θα είναι εκτενές, θα πάρει λίγο χρόνο να το διαβάσεις και παρακαλείσαι να κάνεις μια παύση όποτε υπάρχει ένας σύνδεσμος και να συνεχίζεις αφού "εξερευνήσεις" τον εκάστοτε σύνδεσμο.

Τελευταία αποποίηση ευθυνών: Το παρακάτω περιέχει προσωπικές πεποιθήσεις καθώς και υποθέσεις ή δεδομένα από επιλεγμένες πηγές. Δεν είμαι οικονομολόγος, επαγγελματίας συγγραφέας ή επαγγελματίας οποιουδήποτε είδους, οπότε μην εκλάβετε τίποτα σα να ήμουν.

Αφήστε ένα σχόλιο αν έχετε κάποια ένσταση για κάτι που ανέφερα (ή δεν ανέφερα) αφού διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο.

Το χρέος

Εδώ (κάνε click), θα βρείτε πολλά επεξηγηματικά γραφήματα. Σας παροτρύνω να ερευνήσετε το sidebar στα δεξιά. Θα υποθέσω ότι κάποια άτομα θα βαρεθούν να το κάνουν και για να μη χάσω αναγνώστες, μετά από 3 προτάσεις, ορίστε αυτά που βρίσκω πιο ενδιαφέροντα:

Στον κατακόρυφο άξονα βρίσκονται τιμές σε εκατομμύρια Ευρώ. Είναι προφανές ότι το χρέος δεν εμφανίστηκε μαγικά, μια Δευτέρα, πρωί, το 2008. Το μεγάλο άλμα του 2012 είναι το "κούρεμα χρέους" που "επιτεύχθηκε" κατά την (πρώτη) νίκη του Σαμαρά στις εκλογές του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Εκείνη η κυβέρνηση (Νέα Δημοκρατία) είχε την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, με την δεύτερη να παραμένει μέρος της μέχρι τα μέσα Ιουνίου 2013.

Η ΝΔ είναι ένα δεξιό κόμμα και έχει κατηγορηθεί για πολλά πράγματα την τελευταία πενταετία, συμπεριλαμβανομένων της υποστήριξης του κόμματος των νεο-ναζί, Χρυσής Αυγής, καθώς και της χρήσης ακραίας αστυνομικής βίας (αν θυμηθούμε και τον πυροβολισμό που σκότωσε τον άοπλο 15χρονο μαθητή). Θα έπρεπε, επίσης, να μη ξεχνά κανείς τα διάφορα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται κάθε τρεις και λίγο: χρηματοδότηση Siemenens, υπεξαιρέσεις κρατικού χρήματος και κάθε άλλη παράνομη δραστηριότητα που μπορείτε να σκεφτείτε. Κάποιος το έχει κάνει. Το κόμμα αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από "διάσημα" πολιτικά ονόματα όπως Μπακογιάννης, Καραμανλής, Μητσοτάκης, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας τα ονόματα των οικογενειών τους και το γεγονός ότι μετά τη Χούντα οι πρόγονοί τους έγιναν διάσημοι στην πολιτική σκηνή, αποφάσισαν να αφιερώσουν τις ζωές τους στην πολιτική. Στο ίδιο μήκος κύματος, το ΠΑΣΟΚ έχει παρόμοιους ανθρώπους και νοοτροπία. Ένα πράγμα που μου έρχεται αμέσως είναι τα ρουσφέτια που χάρισαν σε τόσο κόσμο (ψηφοφόρους, μέλη και υποστηρικτές των κομμάτων αυτών) θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα.

Λοιπόν, μιλάμε για πολλούς ανθρώπους που κατά τ' άλλα έχουν κάνει λίγα πράγματα τα τελευταία χρόνια εκτός από το να προσπαθούν να καταλάβουν μια "θέση". Δε χρειάζεται να σας θυμίσω κάθε ένα από τα σκάνδαλα. Συν τοις άλλοις, οι πολιτικές "κωλοτούμπες" είναι τόσες πολές που δε μπόρεσα να βρω μια πηγή που να τις περιέχει όλες (δείτε μια ανεπίσημη ενδεικτική λίστα εδώ). Ο ίδιος ο Σαμαράς έφυγε από τη ΝΔ και έλεγε πίσω στο 1993 ότι "δε θα επιστρέψω στη ΝΔ ακόμα και αν μου προτείνουν να ηγηθώ του κόμματος", κατόπιν διαφωνίας με τον Μητσοτάκη.

Προσωπικά, πιστεύω ότι το "κούρεμα" το 2012 ήταν μια "προσιτή" απώλεια και ένα δώρο για τον Σαμαρά, έτσι ώστε να έχει μια καλή αρχή, σε αντίθεση με τον Παπανδρέου, προηγούμενο πρωθυπουργό που φώναζε "Λεφτά υπάρχουν" συνεχώς μέχρι τις εκλογές του 2009 και τελικά υποχρεώθηκε να υπογράψει την πρώτη συμφωνία λίγο αργότερα.

 "Το ελληνικό χρέος είναι ασύμφορο και μη βιώσιμο". Ακούω τέτοιες φράσεις συνεχώς τελευταία. Όλοι ακούμε. Το χρέος ποτέ δεν ήταν βιώσιμο. Οι συνεχείς δανεισμοί φρόντισαν γι' αυτό. Οι χυδαίες δαπάνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (εναλλάξ από το 1974) φρόντισαν γι' αυτό. 

Θυμάμαι πίσω στο 2004, όταν ήμουν 12 και έβλεπα όλα τα νέα κτίρια για τους Ολυμπιακούς αγώνες και σκεφτόμουν "Πώς τα πληρώνουμε όλα αυτά;". 
Θυμάμαι πίσω στο 2005, που όλοι ήταν εκστατικοί για τη νίκη στη Eurovision και σκέφτονταν "Άρα, θα πρέπει να είμαστε οι "οικοδεσπότες" του χρόνουμ σωστά;".
Το 2006 όλοι ήταν γεμάτοι εθνική υπερηφάνεια για την ομάδα μπάσκετ, όπως και το 2004 για την ομάδα ποδοσφαίρου.
Κανείς δεν σταμάτησε για ένα λεπτό να σκεφτεί ότι "αυτό δε θα διαρκέσει", γιατί κανείς εδώ δεν αρέσκεται σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Στο να σχεδιάζεις για το μέλλον, να ετοιμάζεσαι για τα χειρότερα. Απλά επικεντρώνονται στο να κάνουν τις ζωές τους καλύτερες στο παρόν και, δε βαριέσαι, μπορούμε να ελπίζουμε για το καλύτερο, σωστά; ΛΑΘΟΣ!

Ο Ελληνικός Λαός

Κάθε άτομο που έχω συναντήσει στην ζωή μου ως ενήλικας και πληροί τα κριτήρια του να είναι έξυπνος, σοφός, βοηθητικός, εργατικός και αλτρουιστής είχε το ίδιο πράγμα να πει για τους Έλληνες. Ότι είναι ένα μπουλούκι εγωιστών, εγωκεντρικών, διψασμένων για εξουσία ανθρώπων με καμία διάθεση για δουλειά ώστε να κερδίσουν αυτό που θέλουν και που προτιμούν να βρουν μια προσωρινή λύση για κάθε πρόβλημα αν αυτό σημαίνει ότι θα τους δώσει περισσότερο χρόνο για χαλάρωση. Η νοοτροπία "άσε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αυτοί που θα είναι στη θέση μου όταν έρθει η ώρα" συνοψίζει πολύ καλά τον χαρακτήρα του Ελληνικού λαού.

Πέντε χρόνια στο Ελληνικό πανεπιστήμιο με δίδαξαν το ίδιο. Έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας κομματικοποιημένων φοιτητών να δελεάζουν πρωτοετείς φοιτητές με υποσχέσεις για γυναίκες, φήμη, λεφτά, δουλειές (χα!) και φιλίες (ΧΑ!). Με τον όρο "κομματικοποιημένοι φοιτητές" εννοώ εκείνους που ανήκουν στις πολιτικές παρατάξεις που εκπροσωπούν τα μεγάλα κόμματα εντός όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας. Οι κύριες δράσεις τους είναι οι καυγάδες μεταξύ τους (λεκτικοί ή σωματικοί), η στοχοποίηση και εκτόξευση κατηγοριών προς καθηγητές αντίπαλων παρατάξεων για ό,τι μπορούν να φανταστούν (καθώς πολλοί καθηγητές είναι κομματικοποιημένοι σε μεγάλο βαθμό) καθώς και το να κλείνουν τα πανεπιστήμια με καταλήψεις όποτε διαφωνούν με κάτι ακράδαντα (έχουμε δει καταλήψεις ακόμα και 6 μηνών, ίσως και παραπάνω). Επίσης βεβαιώνονται ότι θα διεξαχθούν φοιτητικές εκλογές κάθε χρόνο, με παράπλευρες απώλειες την καταστροφή της ιδιοκτησίας του πανεπιστημίου και την εκτύπωση τόννων από αφίσες με ανούσια προπαγάνδα που μοιράζεται ή τοιχοκολλείται σε όλους τους τοίχους.

Ναι, αντί να έχουμε ένα ήσυχο μέρος να μελετάμε και να περνάμε τη φοιτητική μας ζωή, ή ένα μέρος επιχειρηματικότητας και φιλοσοφικών συζητήσεων, έχουμε τα φωνακλάδικα, βρωμερά, βλαμμένα  κομματόσκυλα-φοιτητές. Τους θεωρώ την υπ' αριθμόν 1 ρίζα του κακού εντός των Ελληνικών πανεπιστημίων. Μια γεύση:

Στον έξω κόσμο, οι ίδιες νοοτροπίες καλά κρατούν. Ο περισσότερος κόσμος περνάει τις μέρες του χωρίς να ενδιαφέρεται για κανέναν και για τίποτα εκτός από τους εαυτούς τους. Όσοι είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να το δουν αυτό, είτε αγνοούν αυτό τον κόσμο ή απλά φεύγουν από τη χώρα για να φοιτήσουν και να δουλέψουν αλλού. 
Οι άνθρωποι αρνούνται να δεχτούν τα λάθη τους και σπάνια αναγκάστηκαν να το κάνουν. Έχουν συνηθίσει να κατηγορούν κάποιον άλλο για τα προβλήματά τους, να φαίνονται αβοήθητοι, αλλά την ίδια στιγμή είναι έτοιμοι να αρπάξουν ό,τι μπορέσουν. Αυτό το μείγμα ηλιθιότητας και κουτοπονηριάς είναι τόσο κοινό χαρακτηριστικό που δύσκολα θα το αποδεχόταν κάποιος. Γι' αυτό οι ίδιοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να μείνουν στην εξουσία για πάνω από 40 χρόνια.

Γι' αυτό οι ίδιοι άνθρωποι έχουν αφεθεί ελεύθεροι να "χτίζουν" δύναμη και επήρεια. 

Έχουν καταφέρει να ελέγξουν σχεδόν κάθε μείζον μέσο μαζικής ενημέρωσης, σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Και χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμη για να ενδυναμώνουν τη θέση τους, κάνοντας στρατηγική πλύση εγκεφάλου στις μάζες. Όλοι το αποδέχονται αυτό, τώρα. Αλλά αν ρωτήσετε κάποιο πάνω από 40 ή 50 χρονών για τα τελευταία 10 χρόνια, η αντίδρασή τους θα είναι κάπου ανάμεσα σε αυτές (click). 

Η πλύση εγκεφάλου και τα ρουσφέτια ήταν ακόμα σε έξαψη, ακόμα και 3 χρόνια πριν.

Οι τελευταίες εξελίξεις

Κλείνοντας με το τελευταίο αυτό κεφάλαιο, νιώθω ότι είχα πάρα πολλά ακόμα να γράψω για τα θέματα που ανέφερα παραπάνω. Ωστόσο, θα επιτρέψω στον εαυτό μου να υποθέσει ότι εσείς, οι αναγνώστες, έχετε ασχοληθεί ή ακούσει ξανά για την Ελληνική κοινωνία.

Από το Σάββατο με έχει εκπλήξει, ξανά και ξανά, η συντριπτική ηλιθιότητα που αναρτάται στο internet, κυρίως σε προφίλ facebook φίλων και φίλων των φίλων μου. Ας το εξετάσουμε αυτό για μια στιγμή.

Έχω διαβάσει τα εξής, σε τυχαία σειρά:

• “Το δημοψήφισμα είναι παράνομο”
  
  Το δημοψήφισμα έχει περάσει από τη Βουλή. Έχει γίνει αποδεκτό από την ΕΕ. Σταματήστε να πιστεύετε την προπαγάνδα.

• “Αν ψηφίσουμε ΟΧΙ , οι Τούρκοι θα ετοιμάσουν μια άμεση επίθεση στα Ελληνικά νησία ή/και στην ενδοχώρα”
  
  Η παρούσα κατάσταση στην Τουρκία δεν είναι και πολύ ευνοϊκή για τον Ερντογάν και το κόμμα του, που κυβερνούν για αρκετό καιρό. Ο αρχηγός του HDP έχει πει ότι θα ενδιαφέρονταν να προσφέρουν στην Ελλάδα ένα άτοκο δάνειο 1.6 δις. (πηγή)
  
  Καταλαβαίνω γιατί οι ακραίοι εθνικιστές θα το πίστευαν αυτό (ωστόσο οι ΑΝΕΛ και η πλειοψηφία της ΧΑ ψηφίζουν ΟΧΙ), αλλά όταν το λένε άτομα της ηλικίας μου, χάνω πάσα ιδέα.
  
• “Αν ψηφίσουμε ΟΧΙ, η Ελλάδα θα βγει από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση”
  
  Είναι ξεκάθαρα γραμμένο στη νομοθεσία της ΕΖ και της ΕΕ ότι ένα μέλος δεν γίνεται να εκδιωχθεί παρά μόνο αν το επιλέξει. (πηγή)
  Με άλλα λόγια, εκτός αν "αυτοί" θέλουν να προκαλέσουν χάος σε όλη την Ευρώπη, δε θα αλλάξουν την Ευρωπαϊκή νομοθεσία για κάτι τέτοιο. Συν το ότι είμαι αρκετά σίγουρος ότι μια τέτοια απόφαση πρέπει να παρθεί από όλες τις Βουλές.
  
• “Αν ψηφίσουμε ΟΧΙ, ο Τσίπρας (ή ο Βαρουφάκης) θα οδηγήσουν τη χώρα σε έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ”
  
  Και οι δύο (Tsipras και Varoufakis) έχουν δηλώσει επανειλημμένα ότι το δημοψήφισμα δεν είναι μια επιλογή υπέρ ή κατά της ΕΕ ή του Ευρώ. Το δημοψήφισμα είναι μια ευκαιρία για αυτούς να αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη στις διαπραγματεύσεις έχοντας μια δημοκρατική και ξεκάθαρη εντολή από τον λαό (ελπίζοντας να επικρατήσει το ΟΧΙ).
  
  Βέβαια, είναι πιθανό να ψεύδονται. Ίσως έχουν μια κρυφή ατζέντα, όπως διατείνονται τα κανάλια της τηλεόρασης.
  Αλλά γελάω μαζί σας αν μόλις τώρα αρχίσατε να σκέφτεστε ότι οι πολιτικοί λένε ψέματα. Μετά από τόσο καιρό, τη στιγμή που κάποιος διαφορετικός ανέρχεται, εσείς ξαφνικά θυμάστε ότι οι πολιτικοί ψεύδονται. Ε λοιπόν, άντε γαμηθείτε. Έχετε χάσει το δικαίωμα να μοιράζεστε δημοσίως πράγματα όπως αυτό και θα πρέπει να δουλέψετε σκληρά για να το επανακτήσετε, αφού όλη σας τη ζωή ψηφίζατε ψεύτες, αγνοώντας όσους μιλούσαν εναντίον τους.
  
• “Αν ψηφίσουμε ΝΑΙ, η κατάσταση θα βελτιωθεί”
  
  Ακούστε ποιο είναι το θέμα. Η κατάσταση δε πρόκειται να γίνει καλύτερη. Η συμφωνία που θα υπογραφεί θα είναι όσο κτηνώδης ήταν και η προηγούμενη. Ο τουρισμός (μεγάλο μέρος του ΑΕΠ) θα υποφέρει. Μόνοι νικητές θα είναι τα μέλη της Τρόικας. Δε θα αναφέρω κάποια πηγή για τη συμφωνία και την αντιπρότασή της. Θα έπρεπε να τις βρείτε μόνοι σας και να τις διαβάσετε προσεκτικά.
   
• “Το να ψηφίσουμε ΟΧΙ δε σημαίνει τίποτα γι' αυτούς”
  
  Ίσως, Αλλά αφού η Μέρκελ και άλλοι υψηλά ιστάμενοι της Γερμανίας και της Ευρωζώνης φαίνεται να "ιδρώνουν" λόγω του δημοψηφίσματος και έχουν φτάσει στο σημείο να δηλώνουν ανοιχτά ότι η Ελλάδα πρέπει να πάει σε εκλογές για να αλλάξει η κυβέρνηση, τότε κάτι δε πάει όπως το περίμεναν και δέχονται και εκείνοι πίεση. Από πολιτικούς αντιπάλους και διεθνείς οργανισμούς.
  
• “Πολλοί διάσημοι/γνωστοί ψήφισαν ΝΑΙ. Γιατί να μην τους ακούσω;”
  
  Επειδή ο κάθε ηθοποιός και τραγουδιστής θυμήθηκε ότι ο κίτρινος τύπος ακόμα δίνει δεκάρα για εκείνους, αυτό δε σημαίνει ότι έχουν έγκυρη πολιτική άποψη. Επιπλέον, οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πολλά να κερδίσουν υποστηρίζοντας τους αγαπημένους τους πολιτικούς με τους οποίους μοιράζονται ένα ποτήρι κρασί στις παραστάσεις τους ή στις διακοπές στη Μύκονο. Όπως το έθεσε και ο Sir Terry Pratchett σε ένα από τα μυθιστορήματά του (όχι κατά λέξη): "Οι διάσημοι άνθρωποι είναι διάσημοι για το ότι είναι διάσημοι.". Σταματήστε να θεωρείτε είδωλα άτομα που είναι κενά και βρείτε κάτι παραγωγικό να κάνετε στη ζωή σας, εκτός από το να βλέπετε videos με τους "διάσημους" στο Youtube.
   
• “Πολλοί έξυπνοι/γνωστοί ψήφισαν ΝΑΙ. Γιατί να μην τους ακούσω;”
  
  Η ίδια λογική εφαρμόζεται και εδώ. Φυσικά, είστε ελεύθεροι να του ακούσετε, αλλά παρακαλώ ξοδέψτε τουλάχιστον μισή ώρα να ψάξετε τι έχουν μελετήσει και τι έχουν πετύχει στη ζωή τους.
  
• “Ο Τσίπρας είναι κομμουνιστής, αποτελεί όνειδος για το έθνος και θα έπρεπε να εκτελεστεί!”
  
  Άντε γαμήσου, κωλοφασίστα. Σκέψου σοβαρά το να φύγεις από τη χώρα το συντομότερο. Ο Καραμανλής δε δοκίμασε να κάνει καλύτερη συμφωνία. Ο Παπανδρέου υπέγραψε την πρώτη που του πρότειναν. Ο Σαμαράς έκανε τόσες μαλακίες. Τουλάχιστον ο Τσίπρας έχει θέληση να παλέψει για τον λαό.
  
• “Η οικογένειά μου θα ψηφίσει ΟΧΙ”
  
  Οι γονείς και οι παππούδες σου πιθανότατα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ/ΝΔ τα τελευταία 40 και βάλε χρόνια. Έχουν μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση. Αυτό το μερίδιο είναι μεγαλύτερο από του Τσίπρα ή του Βαρουφάκη. Ξυπνήστε, δεχτείτε τις ευθύνες σας, σχηματίστε δική σας άποψη και μάθετε να έχετε το θάρρος της γνώμης σας. 

Εν τέλει, αυτό που θέλω να σας μείνει από όλα τα παραπάνω είναι ένα μικρό, μικροσκοπικό πράγμα. Αυτό που δεν ακούσατε στο σχολείο γιατί ήσαστε πολύ απασχολημένοι κάνοντας ό,τι στο διάολο κάνατε αντί να διαβάζετε: 
Θα έπρεπε να προσπαθείτε πάντα ενεργά να κάνετε τον εαυτό σας ένα ενημερωμένο, αντικειμενικό άτομο με καθαρό μυαλό. Μη φοβάστε να ακούσετε την αντίθετη πλευρά και να είστε έτοιμοι να αλλάξετε άποψη αν αποδειχτεί ότι κάνετε λάθος. 

Αν μπορείτε να κάνετε τουλάχιστον αυτά, τότε είστε έτοιμοι για μια σπουδαία αρχή στο να είστε ένας αποδεκτός άνθρωπος με έγκυρη πολιτική (ή άλλου είδους) άποψη.

Τελικά,

μερικές γραμμές για τη μαζική υστερία. Πάντα υπήρχαν ουρές ανθρώπων στα ΑΤΜ για να παραλάβουν συντάξεις. Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που πανικοβάλλονταν και τραβούσαν τα λεφτά τους "για παν ενδεχόμενο". Ακόμα και πολλοί από τους υποστηρικτές του ΟΧΙ το κάνουν. Πάντα υπήρχαν άτομα που χειραγωγούνται εύκολα. Μάζες που χειραγωγούνται εύκολα. Και πάντα θα υπάρχουν.

Σε διάφορους λέω το εξής:
Ναι, αυτή η κυβέρνηση ήταν περίεργη από την αρχή (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μαζί;!;).
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά πρώην μέλη του ΠΑΣΟΚ και ναι, είναι ένοχοι για ρουσφέτια.
Αλλά έχοντα μελετήσει την σύγχρονη ιστορία μας, πιστεύατε πραγματικά ότι θα ήταν τόσο εύκολο να εξαλειφθούν αυτά; Και ποιος σας έδωσα το δικαίωμα να μιλάτε ξαφνικά εναντίον τους, ενώ πριν ήσαστε εντελώς σιωπηλοί; Έχετε δουλειά να κάνετε, πριν κερδίσετε το δικαίωμα.

Επίσης, απαντήστε μου αυτό: ο ΣΥΡΙΖΑ επιστράτευσε αστυνομική βία; Δανείστηκε περισσότερα χρήματα, αυξάνοντας το χρέος; Ξόδεψε χρήματα σε ανούσιες εργασίες; Έκλεψαν κρατικό χρήμα;

Προς Θεού (είτε πιστεύετε είτε όχι), κλείστε την παλιοτηλεόραση, σταματήστε να αγοράζετε εντεταλμένες εφημερίδες, μην ακούτε ραδιοφωνικούς σταθμούς με προκατειλημμένο προσωπικό και ψάξτε για πηγές ειδήσεων στο internet. Διαβάστε άρθρα για το ίδιο θέμα από διαφορετικές σελίδες. Σχηματίστε την δική σας γνώμη και μην υιοθετείτε τόσο απλά κάτι που ακούσατε ή διαβάσατε, αναπαράγοντάς το. 

Ξυπνήστε γαμώτο, γιατί ,ειλικρινά, η ρίζα του προβλήματος είστε εσείς και οι όμοιοί σας.

Υ.Γ.
Όλα αυτά νιώθω αυτή τη στιγμή. Οι απόψεις μου μπορεί να αλλάξουν, αλλά υποστηρίζω τα παραπάνω, όπως και να 'χει, όπου υπάρχουν γεγονότα και όχι προσωπικές πεποιθήσεις. 

Ακόμα κι αν σε κάποια σημεία διαφωνείτε, δεν έχει δίκιο; Ξεχάστε τη νοοτροπία της πολιτικής, περάστε στη νοοτροπία της ανθρωπιάς και σεβαστείτε τους εαυτούς σας και τον διπλανό σας. Όταν αυτό αποτελέσει πλειοψηφία, τότε ίσως αλλάξει ο κόσμος. Έχετε δουλειά μπροστά σας. Έχουμε όλοι.

Η παράνοια της μοναξιάς

Το παράσιτο που κολλάς όταν παύει ο έρωτας έχει διάφορες επιδράσεις πάνω σου. Ίσως ακόμα και ψευδαισθήσεις. Θυμάσαι και επιθυμείς και νιώθεις. Ένα άγγιγμα, ένα φιλί, πολύ απλά πράγματα. Ζεις σκηνές που σε άγγιζαν κάθε φορά. 

Μετά νιώθεις ταπεινός, ενός είδους ντροπή. Δε θέλεις να σε κοιτά κανείς, δεν κοιτάς κανέναν. Όλα μοιάζουν ασήμαντα. Εκτός από το πρόσωπο που σου λείπει. Το πρόσωπο που σκέφτεσαι και ψεύδεσαι στον εαυτό σου πως αν ήταν μπροστά σου, θα του έδειχνες την αγάπη σου όπως παλιά.

Έρχονται και στιγμές πανικού, φυγής, νιώθεις μια επιθυμία να φύγεις. Μα πού να πας? Πίσω? 

Κοιτάς το παρελθόν και παρατηρείς ότι ποτέ δε θα φανταζόσουν τέτοια έκβαση. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του κατηγορούμενου. Ένοχος γιατί αγάπησες πολύ? Ένοχος για ό,τι καλό πρόσφερες? Και ποιος σε δικάζει? Η σκληρή και σκοτεινή ζωή?

Κι έπειτα μισείς τη λογική που σε βάζει σε τέτοιο δίλημμα. Μισείς τον εαυτό σου. Μες στο παραλήρημα που σου προκαλεί η στέρηση αγάπης και στο θυμίζει τα βράδια η μοναξιά.

Η ψυχολογία σου γίνεται εύθραυστη. Η συνήθεια που κόπηκε μαχαίρι σου ρίχνει βαρίδια στον ώμο κι εσύ παλεύεις να μείνεις όρθιος. Η εμπιστοσύνη σου κονιορτοποιείται και χάνεται στον αέρα, την βλέπεις και αδιαφορείς, δε πιστεύεις σε τίποτα και κανέναν πια.

Τέλος, ζεις κι εκείνες τις στιγμές που καθαρίζει κάπως το μυαλό σου και απλά εύχεσαι, στ' όνομα της αγάπης, να είναι πάντα καλά κι ας έγιναν όλα στάχτη. 

Το οξύμωρο παραλήρημα

Η αληθινή αγάπη που οι... συνθήκες σ' αναγκάζουν να διακόψεις, σε πετάει μέσα σε μια δίνη πόνου όπου ζεις ένα παραλήρημα. Ένα παραλήρημα ίδιας φύσης με εκείνο που έζησες όταν άρχισες ν' αγαπάς. Ίδιας φύσης, μα διαφορετικό, με άλλα συναισθήματα και άλλα λόγια.

Η δίνη αυτή έχει μέσα κάθε λογής τρέλα. Είναι μια πηγή οξύμωρου. Νιώθεις εκεί μέσα άδειος και γεμάτος, αισθάνεσαι και δεν αισθάνεσαι. Μουδιάζει το μυαλό σου και ενίοτε θολώνουν τα μάτια σου. Νιώθεις μόνος μα και δε θέλεις κανέναν.

Κλονίζεται η πίστη σου στην αγάπη και συγκρούεται με τη θέλησή σου. Η θέληση, από την άλλη, βρίσκεται σε εμφύλιο: παλεύουν η λογική και τα συναισθήματα. Τα θύματα του πολέμου είστε εσύ και το "άλλο σου μισό". Ή το "άλλο σου εγώ".

Οι "κόμποι" στο λαιμό παύουν για λίγο τις σκέψεις σου για να κυριαρχήσει η θλίψη. Ύστερα ξανασηκώνεται η θύελλα στο μυαλό σου: "κι αν"? Αν το άσπρο είναι μαύρο? Αν το μαύρο είναι άσπρο? Αποφασίζει η λογική ή η καρδιά?

Χάνονται τα μέτρα και τα σταθμά, δεν είναι τίποτα αξιόπιστο για να κρίνεις την κατάσταση. Είσαι ευγνώμων για αυτό που χάνεις και σου λείπει. Κάτι μέσα σου φωνάζει πως πρέπει να λήξει η ιστορία αλλά εσύ διστάζεις ακόμα και αφού έχεις πάρει την απόφαση.

Νιώθεις σα δοχείο που το γέμιζε η αγάπη. Μα δε ράγισε. Εξαϋλώθηκε και ό,τι ήταν μέσα πήρε μορφή περίεργη καθώς χυνόταν παντού. Χύνεται και φεύγει αργά και όσο εσύ αδειάζεις, τόσο ο χρόνος παίρνει τα κομμάτια σου και τα συναρμολογεί πάλι όπως ήταν. Κι η "κόλλα" που αναπλάθει την ψυχή σου είναι η ίδια η θλίψη. Κι η θλίψη, η "κόλλα" αυτή που σε κάνει ξανά δυνατό αφήνει πίσω μια περίεργη οσμή, που σε ζαλίζει αλλά σ' αρέσει να μυρίζεις.

Η οσμή αυτή λέγεται ελπίδα. Η κρυφή ελπίδα να γίνουν όλα όπως παλιά, όπως κάποτε. Κάπου-κάπου τη μυρίζεις, θυμάσαι, λυπάσαι και αναστατώνεσαι. Θες να γυρίσεις πίσω αλλά δεν θέλεις. Ύστερα όμως δε μυρίζεις τίποτα, το "δοχείο" έχει πλέον καινούργια συναισθήματα μέσα και ανακατεύονται όλα.

Ένα οξύμωρο παραλήρημα που φθίνει με τον καιρό. Ένα παράσιτο απ' το οποίο δεν απαλλάσσεσαι ποτέ άπαξ και πέσεις μέσα στη δίνη της αγάπης.

Σχέση και αγάπη #2

- Άρα στη σκέψη ότι είσαι ερωτευμένος με τον πρώτο, δεν μπορείς να προχωρήσεις συναισθηματικά με τον δεύτερο?

- Άπαξ και ερωτευτείς δεύτερον, παύεις ουσιαστικά να είσαι ερωτευμένος με τον πρώτο.

- Γιατί?

- Όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος και λες ότι τα δίνεις όλα, μόνο σε έναν μπορείς να τα δώσεις. Σε κάποιον άλλον δε δίνεις όλο σου το είναι.

- Δηλαδή θεωρείς ότι αν ερωτευτείς κάποιον δεύτερο τότε θα πάψεις να αισθάνεσαι τα πάντα για τον πρώτο?

- Ναι! 

- Δε νομίζω πως γίνεται. Ειδικά αν συμβεί όπως σου είπα. Δηλαδή ερωτευτείς για άλλους λόγους τον δεύτερο.

- Δε θα του δίνεις τα πάντα όμως, θα έχεις ερωτευτεί μόνο ένα κομμάτι του.

- Ναι, τον χαρακτήρα του. Επομένως με αυτόν μια σχέση αποκλειστικά ερωτική, χωρίς δεσμεύσεις, είναι ό,τι πρέπει.

- Η ερωτική σχέση δεν έχει να κάνει με τον έρωτα όμως. Είναι κατά βάση σεξ. Όχι έρωτας που μπορεί να μετατραπεί σε αγάπη.

- Έρωτας από πάθος και ηδονή. Δεν έχει σημασία, τον ερωτεύεσαι τον άλλο.

- Πολύ επιφανειακά όμως!

- Και πάλι, είναι έρωτας! Μπορεί να μην είναι καθαρή αγάπη αλλά είναι έρωτας. Και ίσως γίνει αγάπη αργότερα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε θα πάψεις να αγαπάς τον προηγούμενο. Αν τον αγαπάς αληθινά, αυτό μένει για πάντα. Δηλαδή θεωρώ ότι έρωτας και αγάπη είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

- Ναι, γι' αυτό μπορείς να σώσεις και έναν γάμο σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά αγάπη χωρίς έρωτα δεν είναι το ίδιο. 

- Προφανώς. Πώς μπορείς να σώσεις το γάμο σου? Αν σε απατήσω εγώ επειδή μου "γυάλισε" κάποια, δε θα με συγχωρέσεις. Για την ακρίβεια, φαντάζομαι ότι δε θα δεχτείς καν εξηγήσεις!

- Ναι, για μένα δε θα ήταν τίποτα ίδιο. Αλλά υπάρχει η λογική πολλών γυναικών που σκέφτονται ότι "έχω ένα παιδί στη μέση, δε γίνεται να χωρίσω". Βασίζονται στην αγάπη και σε τίποτα άλλο ερωτικό.

- Πέρα από τις παντρεμένες γυναίκες! Στο γάμο δε σώζεσαι! Παίρνεις διαζύγιο και διατροφή. Με βάση μια απλή σχέση δύο ατόμων που αγαπιούνται?

- Τότε απλά χωρίζεις και τελειώνει εκεί.

- Όπως και να 'χει, όταν ερωτευτεί κάποιος από τους δύο κάποιο τρίτο άτομο, είναι πρόβλημα. Το θέμα είναι τι θα κάνει.

- Όντως. Εσύ γιατί πιστεύεις ότι είναι πρόβλημα?

- Δεν είναι? Σαν άνθρωποι έχουμε το ελάττωμα να μας κυριεύει η ηδονή και να ποθούμε οτιδήποτε δε μπορούμε να έχουμε. Αν ερωτευτείς ενώ είσαι σε μια σχέση αγάπης υπάρχουν δύο εμπόδια. Πρώτον, αγαπάς το νυν σύντροφό σου. Δεύτερον, πρέπει να καταπιέσεις αυτό που ένιωσες. Αυτά τα δύο, αντί να σε βοηθήσουν να λήξεις το θέμα, μένουν στο υποσυνείδητο ως εμπόδια, ως προκλήσεις. Αυτά, σε συνδυασμό με ένα-δυο τυχαία παραπτώματα του νυν, θα σε κάνουν να ξεφύγεις πολύ εύκολα και να σκέφτεσαι μόνο τον δεύτερο! Μέχρι να "εκραγεί η βόμβα" και να απατήσεις. Μια στιγμή αδυναμίας χρειάζεται και η σχέση σου να περνάει κρίση.

- Εγώ πάντως πιστεύω ότι από τη στιγμή που θα ξενοκοιτάξεις, κάτι δε πάει καλά. Κάτι σου λείπει στη σχέση σου, κάτι δεν είναι όπως το θες, κάτι έχεις βαρεθεί... Κάτι! Και για να βρεθείς σε στιγμή αδυναμίας πρέπει να περνάει μεγάλη περίοδο ύφεσης η σχέση! 

- Συμφωνώ αλλά δε λείπει πάντα κάτι, πολλές φορές είναι μυστήριες οι ανθρώπινες βουλές...